[ 23 ]

[ معجزه امام رضا (ع) در تبديل نقش بالش ديبا به شير درنده ]

[ دفاع شيعه از معجزات ائمه ]

[ اعتقاد اهل سنت به معجزات گزاف براى متصوفه ]

آنگه گفته است:
^۱و رافضيان گويند: على موسى الرّضا ^۲ در پيشِ مأمون خليفه مى‏شد صورتِ شيرى بر بالشى ديبا^۳ كرده بودند در حالْ جانور شد و قصدِ مأمون كرد،^۴ و اين محالى عظيم است.
امّا جوابِ اين دعوى آن است كه اين حديث در كتبِ شيعه هست و گفته‏اند و گويند. پس اگر ^۵ خواجه انكار برين دعوى از آن طريق مى‏كند كه در مقدورِ خدا مانند اين ممكن نباشد، اگرچه خدا را قادر ذات‏^۶ نگويد، آخر از تفسير و تاريخ خوانده باشد كه بارى تعالى عصا را ثعبان كرد در وقتِ موسى - عليه السلام - و از براىِ صالح - عليه السلام - از سنگى ناقه‏اى بيرون آورد، و آهن در دستِ داود - عليه السلام - مانندِ موم كرد. پس در مقدورِ بارى تعالى ممكن بايد داشتن. و اگر انكار از آن سبب مى‏كند كه على موسى الرِّضا^۷ را اين قدر و منزلت نباشد كه به بركت و حرمتِ او بارى تعالى جَمادى را حيوانى كند، اين سخن فراموش نبايست كرد كه در كتبِ اهلِ سنّت و جماعت مذكور است و از شيوخِ متصوّفه نقل افتاده است و علما و مُذكِّران و عارفانِ سنّى همه سال‏^۸ بر سرِ كرسى‏ها گويند و لاف مى‏زنند كه شيخ حسينِ منصور الحلّاج روزى بر شيرى سهمناكِ‏^۹ غَضُوب نشسته بود و اژدهايى دَمان را در دست گرفته زنده. از دروازه بغداد درآمد و از گِردِ شهر بگشت و أنا الحق بزد. و اگر آن تغيّر^۱۰ متعجّب است كه در كتبِ اصحابِ خواجه چنين است كه حسنِ بصرى در راهِ باديه به

و اين ابياتى معروف است در ذكرِ فتحِ خيبر و نصرتِ اسلام و ظفرِ على - عليه السلام - و از قولِ رسول - صلى اللَّه عليه و آله - معروف است كه چون صحابه سه روز از شكست ^۱دلتنگ و نامظفّر باز آمدند، سيّد در حضورِ مهاجر و انصار گفت: «و اللَّه لاُعطينّ الرّاية غداً رجلاً يحبّه اللَّهُ و رسولُه و يحبّ اللَّهَ و رسولَه، كرّاراً غيرَ فرّارٍ، لايرجعُ حتّى‏ يفتحَ اللَّهُ على يدَيْهِ».^۲ معنىِ كلامِ مصطفى اين است كه «به خداى كه من فردا رايت به مردى دهم كه خداى و رسول او را دوست دارند، و او خداى و رسول را دوست دارد، و آن مردى است ايستنده ^۳ ناگريزنده، باز نگردد از خيبر تا خداى تعالى بر دستِ او فتح خيبر بكند.»^۴ اگر به اجماعِ مسلمانان و نزولِ آيت بدين فتح و ظهورِ قولِ مصطفى و شعر شعرا خواجه نوسنّى انكار مى‏كند، بغداد كم زنبيلى گير.^۵
امّا آنچه گفته است كه: «شيعه مى‏گويند كه صحابه را بر آن حسد آمد و در آمدوشد طلبِ عجزِ على كردند» اين و مانند اين سخنِ جُهّال و عوام و اوباش باشد، بلكه صحابه بيشتر خرّم شدند و شادى كردند، و اگر بهرى را حسد آمد، اين آيت منزل شد: «أمْ يَحْسُدُونَ النّاسَ عَلى‏ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ».^۶ و حسدِ ديگران نقصانِ مرتبتِ علىِ‏ّ مرتضى نباشد.