مظفّر الدين الب ارغو «پسر يرنقش بازدار»
اين كه مصنّف بعض فضائح الرّوافض گفته (ص 208): «اينكه درين عصر، شاه نيكو سيرت مظفّرالدين، به قزوين، پيرى را از جمله داعيان رافضيان در آويخت (تا آخر)».
و همچنين آنچه مصنّف رحمه اللَّه عليه در جواب او گفته (ص 208): «اين مظفّر الدّين را پدرى بود سپاهسالار عراق، مقبول حضرت خلفا امير بزرگِ سلاطين يرنْقُش بازدارى، كه غازى و ملحد كُش و قلعهگشاى بود (تا آخر)».
مراد از «شاه نيكوسيرت مظفّر الدين» مذكور در عبارت معترض و مجيب، همانا مظفّر الدين الب ارغو، پسر يرنقش بازدار سابق الذكر است.
تعليقه 58
اينكه مصنّف رحمه اللَّه عليه گفته: «و شتّان ما بين البصيرة و العَمى»
مصراعى است كه نظر به كثرت استعمال در محاورات، حكم مَثَل پيدا كرده است و گويا اصل آن، همان است كه در قطعه شعر معروف منقول از همّام ثقفى هست. شيخ الطّايفه رحمه اللَّه عليه در امالى (جلد اوّل چاپ نجف، ص 137- 138) حديثى نقل كرده است كه مفاد آن به طور خلاصه اين است كه: «چون روز جمل، صفهاى مردم براى جنگ آراسته شد، اميرالمؤمنين عليه السلام زبير را صدا كرد و زبير آمد، حضرت فرمود: آيا يادت مىآيد كه روزى من و تو با هم بوديم و سخن مىگفتيم و تو به روى من تبسّم مىكردى، ناگاه پيغمبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله به ما رسيد، چون آن حال صفا و محبّت را در ما ديد، تو را خطاب كرده و فرمود: اى زبير! آيا على را دوست مىدارى؟ تو گفتى: چگونه او را دوست نمىدارم در صورتى كه ميان من و او موجبات محبّت و خويشى فراهم است؟! پس آن حضرت فرمود: بدان كه با وجود اين حال، تو با او جنگ خواهى كرد. آنگاه تو گفتى: به خدا پناه مىبرم از اين كار. چون زبير اين سخن را شنيد سرش را پايين انداخت و گفت: اين سخنان را فراموش كرده بودم.
اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: با صرفنظر از اين جريان، آيا تو با من بيعت نكردهاى؟ زبير گفت: بلى، بيعت كردهام. حضرت فرمود: آيا از من كارى سر زده است كه موجب شكستن بيعت تو گردد؟ زبير سر خود را پايين انداخت، پس سر خود را بلند كرده گفت: به خدا سوگند، من ديگر با تو جنگ نمىكنم. آنگاه رو به بصره كرد، طلحه به او گفت: اى زبير! على تو را فريب داد و سِحر كرد؟ زبير گفت: نه، ليكن سخنى را كه من فراموش كرده بودم به خاطر من آورد. طلحه گفت: نه، تو را ترسانيد و تو ترسيدى. آنگاه عبداللَّه بن زبير پيش آمده گفت: اى پدر! تو كارهايى انجام دادى كه اين مقدار سپاه كه اكنون در اينجا براى پيكار، به روى يكديگر صف كشيدهاند جمع شدهاند، در چنين موقع باريكى كار را ترك مىكنى و دست از عزيمت خود بر مىدارى و مىگريزى؟! آيا مردم به ما در اين صورت چه مىگويند؟! زبير گفت: چه كنم؟ به خدا سوگند خوردهام كه با على جنگ نكنم. عبداللَّه گفت: براى جبران مخالفتِ قسم، كفّاره بده. آنگاه زبير گفت: غلام خود را كه مكحول نام دارد، براى كفّاره مخالفت با اين قسم كه خوردهام آزاد كردم. پس روى به لشكريان خود و طلحه و عبداللَّه كرده و
