على بندند و همه دفترهاىِ‏شان مالامالِ اين ^۱خرافات و بهتان‏ها باشد.
امّا جوابِ اين كلمات بر سبيلِ اختصار آن باشد كه اگر اين مدّعى هنوز بندانسته است كه جنّيان مكلّف‏اند به شريعت و احكامِ قرآن، چنانكه انسان. قرآنِ مجيد پيش بايد گرفتن و برخواندن كه بارى تعالى ايشان را در تكليف تقديم مى‏دهد و مى‏گويد: «سَنَفْرُغُ لَكُمْ أيُّهَ الثَّقَلانِ».^۲ و به ديگر موضع مى‏گويد: «قُلْ اُوحِيَ إلَيَّ أنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ فَقالُوا إنّا سَمِعْنا قُرْآناً عَجَباً * يَهْدى إلَى الرُّشْدِ فَآمَنّا بِهِ».^۳ و به دگر موضع مى‏گويد: «يا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ اْلإِنْسِ أ لَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِنْكُمْ^۴يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ آياتى وَ يُنْذِرُونَكُمْ لِقاءَ يَوْمِكُمْ هذا».^۵ و اين خطاب به قيامت باشد، و همه دلالات است بر آن‏كه ايشان مكلّف‏اند و محمّد مصطفى رسول است از خداى بديشان. و چون مكلّف باشند، مخيّر باشند و از ايشان هم مؤمن باشند و هم كافر، و هم مقرّ و هم منكر، و چون كتاب و شمشير به هم‏^۶ آمده است، چون صلاحيتِ‏^۷كتاب دارند، صلاحيتِ شمشير و جهاد هم دارند و هر دو بر يك حدّ باشند، و اگر سليمان و وزيرش آصف روا باشد كه برايشان حاكم باشند، مصطفى بهتر است از سليمان، و مرتضى بهتر است از آصف، و قرآنِ مجيد از آن حكايت كرد و گفت: «وَ الشَّياطينَ كُلَّ بَنّاءٍ وَ غَوّاصٍ * وَ آخَرينَ مُقَرَّنينَ فى اْلأَصْفادِ».^۸ پس اگر روا باشد كه سليمان ايشان را محبوس كند، روا بايد داشتن كه على با ايشان جهاد كند، و اگر مصطفى و مرتضى به قرآن و شمشير بر ايشان حكم كنند، روا باشد، و انكارِ آن به حكم انكارِ قرآن و شريعت باشد. و اگر استعجابِ مصنّفِ مجبّر ازين دعوى از آن است كه ايشان اجسامى لطيف‏اند، تيغ بر ايشان نيايد و خون چگونه باشد در تنِ‏^۹ ايشان، چون دعوىِ تاريخ دانى مى‏كند و كتاب در آن ساخته است؟ آخر در

رابعه عدويّه برسيد، رابعه را مى‏گويد:^۱ چه مى‏خورى؟ رابعه دست به خاكِ باديه آغازيد ^۲ و مُشتى از آن خاك برداشت و شيخ را گفت: بستان و بخور. تا در صحرا بود خاك بود به بولِ شتران ممزوج شده؛ چون از دستِ رابعه به‏دهنِ شيخ آمد، مغزِ بادام و شكرِ اسفيد بود. اگر اين مقدورِ ^۳خداست تغيّرِ شير بر آن وجه هم‏^۴ مقدور بايد دانست، و اگر حسينِ منصور و رابعه را آن محلّ و منزلت هست، در حقِ‏ّ رضا هم روا بايد داشتن كه نصّ‏^۵ است از قِبَلِ خدا، و معصوم است از همه خطا، واگرنه دست از مذهبِ بدِ خود بداشتن و مذهبى دگر طلب كردن كه چون بيست و پنج سال رافضى بوده باشد، بيست و پنج سال مجبّرى كفايت بود و مذهبى اختيار كردن به خلافِ هر دو، و با^۶ هر مذهب كه دارد، بدانستن كه هر كه را يك ذرّه بُغضِ مرتضى و رضا در سينه و دل گذارد،^۷ در مولودش نظر^۸ دارد و اين نقصان از تفريطِ مادر دارد.

[ 24 ]

[ روايت شيعه در جنگ على (ع) با جنيان متكى به معرفت قرآنى ]

[ رفع استبعاد مشاهده جنيان و اجسام لطيف ]

آنگه گفته است كه:
از ^۹ محالاتِ دگر كه رافضيان گويند آن است كه گويند: على در چاه رفت و با جنّيان جنگ كرد و اند^۱۰ جنّى را به تيغ بيازرد و از چاه برآمد، تيغ‏^۱۱ خون‏آلود، و خبر داد كه چند جنّى و شيطان را بكشتم.^۱۲ و امثالِ اين خرافات و ترّهات بر