نمى‏كنند، زبان و قلم به مساوى و مثالبِ ايشان ^۱ تباه و سياه كرده و بر اين گونه تصنيف مى‏سازد و خود نمى‏داند بگفتِ چُنو^۲ خسى، دَنَسى، ناكسى، شوم ^۳رويى، خسيس‏طبعى، غبارِ تهمت بر چهره اهلِ دين و دولت ننشيند كه:

آبِ دريا كزو گهر زايدبه دهانِ سگى نيالايد^۴
و مثالِ اين ناقل چنان است كه گويند: زنگى‏اى در آينه نگاه كرد روىِ سياه و زشتِ خود را به آينه نسبت كرد تا از آينه به زبانِ حال آواز آمد كه گناهِ روىِ زشتِ خود را به من حوالت مساز، مگر كه از مادر آورده‏اى. پس اين بيچاره چون در روىِ خواجگانِ ما نگاه مى‏كند، ايشان آينه‏اند، صورت و صفتِ خود مى‏بيند. اگرچه حوالت بديشان مى‏كند، نيكان را از گفتِ بدِ بدان چه زيان. شعر:

قد قيل: إنّ الإله ذو وَلَدٍو قيل: إنّ الرّسول قد كهنا
لم يسلم اللَّه من معارضةالخلق و لا رسله فكيف أنا^۵

[ 26 ]

[ مؤلف فضائح و تفسير بى باكى على (ع) به اِلقاى در تَهْلُكِه ]

[ جنگ على(ع) با انبوه خيبريان به دستور خدا و رسول ]

[ افتخار عبد الجليل در تابعيت و محبت اهل بيت(ع) ]

^۶آنگه گفته است:
و در عرب منجنيق كجا بود؟! بارى تعالى مى‏گويد: «وَ لا تُلْقُوا بِأيْديكُمْ إلَى التَّهْلُكَةِ»؛^۷ «خود را به دستِ خود در تهلكه منهيد». علىِ بوطالب خلافِ قولِ خدا و قرآن كرده باشد و يك مرد تنها چگونه ممكن باشد كه در قلعه‏اى رود كه در وى اند هزار آدمى باشد؟ و وقعه ذات السّلاسل خود معروف است كه امير آن سريّه عمرو بن العاص بود به فرمانِ رسول. على آنجا كجا^۸ بود؟

و آنچه گفته است: «شعرا بى‏نماز و مفسد باشند» عجب است كه خواجه خود انبيا و ائمّه را معصوم نگويد، شاعرانش چگونه ^۱ معصوم مى‏بايند؟ و كدام شاعر بوده است كه او به لهو و بطر^۲ مشغول نبوده است از رودكى و عنصرى و معزّى و منجيك و برهانى و غير ايشان؟ پس شعراىِ شيعه را با ايشان قياس بايد كردن و اين تهمت ننهادن، كه ما در ايشان دعوىِ عصمت نكرده‏ايم.
و آنچه گفته است كه: «در بيرانه‏ها جمع شوند و مناقب خوانند» پندارى نديده است و نشنيده است كه مناقب‏خوانان در قطب روده و به رشته نرصه و سرِ بليسان ومسجدِ عتيق همان خوانند كه به درِ زادمهران و مصلحگاه، ^۳ و بحمد اللَّه هيچ مسلمان ^۴منقبت و مدحِ آلِ رسول را منكر و جاحد نباشد و بشنوند و دوست دارند؛ مگر كسى كه ^۵ مجبّر و انتقالى و نومسلمان باشد.
و امّا آنچه خواجگانِ معتقد ديندار محسن مكرم مقبل را به بدى ياد كرده است، [ مگر فراموش كرده ] كه همه روز او و امثال او ريش پالان كرده ^۶ پياده به درِ سراى‏هاىِ ايشان مى‏گردد و به مخاطبت و مكاتبت كمترينه ايشان را مخدوم خواند و خداوند نويسد و به در ده سراى كه برود، اگر جايى به طفيل يا به غفلتِ دربان در افتد در پيش‏^۷ نشيند و خداوند و مولانا مى‏زند^۸ تا لقمه‏اى بخورد يا كهنه‏اى بستاند؟ اكنون چون خبثِ عقيده و كينه سينه او معلومِ خواجگانِ دين‏دار شده است و بدو التفاتى