خيل‏خانه ^۱ او هزاران ابوبكر و عمر و عثمانِ سنّى و شيعىِ ^۲محترم مقبول القول باشندو هفتصد غلام ترك‏^۳ داشته باشد، چه حنيفى،^۴ چه سنّى، چه شيعى كه آخر هفتصد ترك، همه شيعى نباشند.
و مثالِ آن كه آورده است كه در حقِ‏ّ بوبكر گازر، من نيز شنيدم از رئيسِ شيعت و پيرِ سادات، سيّدِ سعيد فخرالدّينِ شمس الاسلام الحسن ^۵ - رحمة اللَّه عليه - گفت: روزى در پيش مجد الملك بودم در خدمتِ پدرم حاضر بودم. سيّد على علوى - رحمة اللَّه عليه - دو بازرگانِ غريب در آمدند يكى از حلب و ديگرى از ماوراءالنّهر. ماوراءالنّهرى عمرنام و حنيفى‏^۶ بود، و حلبى على‏نام و شيعى بود. هر دو بر سلطان مبلغى قرض داشتند. مجد الملك بفرمود تا ماوراء النّهرى را كه عمرنام بود از خزانه زرِ نقد بدادند و على حلبى را حوالت ساختند با شهر. مردكى فرّاش حاضر بود. گفت: خداوند، عجب نيست عمر را نقد مى‏دهد و على را نسيه؟! گفت: مى‏دانم امّا تا جهانيان بدانند كه در پادشاهى و معامله تعصّب روا نباشد. و طُرفه نباشد كه من على را حرمت دارم و دوست دارم. و اين معنى از وى پسنديده داشتند.
و آنچه اهل تصوّف و علماى سنّت را و حنفيان را مراعات كردى و نعمت دادى و تمكين كردى، از آفتاب ظاهرتر است. و قبّه حسنِ على كه عبّاسِ عبدالمطلّب پدرِ خلفا آنجا مدفون است، مجد الملك فرموده است، و چهار طاقِ عثمانِ عفّان به بقيع هم او فرموده است كه هيچ سنّى را حميّتِ آن نيست كه درش درنهد ^۷ و مجد الملك را شب و روز در مشاهد دعا و ثنا گويند و كشتن و پاره‏پاره بكردن بر وى هيچ عارى

حدّى كه چون بُلفضل براوستانى در رى بود گازرى را از درعايش‏^۱ به حوالتى بگرفتند و نامِ گازر بوبكر بود، امّا رافضى بود تا پيشِ مجد الملك براوستانى افتاد، گفت: ببرى او را و برآويزى‏^۲ به حوالتى كه قتل بر او واجب نبود. گفتند: اى خداوند او مردى مؤمن است؛ يعنى رافضى است. گفت: شما گفتى:^۳بوبكرنام است و هر آينه بوبكر كشتنى باشد تا دست از او بداشتند، و چنين چنين‏^۴ بسيار كردند تا همه را به زارى زار بكشتند و بوالفضل براوستانى را پاره‏پاره بكردند و بوسعد هندو را به ساوه برآويختند.
امّا جوابِ اين كلمات كه ايراد كرده است و نقصان در سلاطينِ نيكوسيرت به رمز اشارت كرده كه: «وزير و مشيرِ مبتدع داشتند» و مجدالملك ديندار معتقد را به بدى نام برده كه هنوز آثارِ خيراتِ او در حَرَمَيْنِ مكّه و مدينه ظاهر است و در مشاهدِ ائمّه علوى و ساداتِ فاطمى احسان‏هاىِ او متواتر است از اوقاف و شمع سوختن، و خطّ و توقيعِ او هنوز مقتداىِ اصحابِ دولت است، و رسوم و قواعدِ او در خيرات و نيكى‏ها هنوز باقى است، و از بزرگىِ قدر و رفعتِ او هنوز لقبِ او به كس نداده‏اند و مجد الملكِ مطلق او را دانند و حكايتِ گازر كه آورده است، عاقل به چنان سخن التفات نكند كه ملكِ مشرق و مغرب به شخصى چگونه سپارند بدين جاهلى و نادانى كه بى‏گناهى را به مجرّدِ آن كه بوبكرنام باشد، او را هلاك فرمايد كردن كه مگر در