شما بكوشى ^۱ تا اين طاغيه را از پاى برگيرى‏^۲ و دعوتِ فاطمى و دولتِ اسفيد علمان در دل‏ها راسخ كنيد. چهار هزار دبيرانِ رافضى و ملحد در بغداد بودند و كار و هيبت و سياستِ بُلحسنِ فرات و مالِ بسيار او را^۳ در كتب شرح‏هاست.
امّا جوابِ اين فصل به گوشِ هوش استماع كن و بايد كردن كه راحتِ دل ^۴و قوّتِ ايمان است و اگرچه آن ترّهات كه آورده است درين فصل، ضعفِ دل و ثقل جان است.
مى‏گويد: «بُلحسنِ فراتِ رافضى وزيرِ مقتدر خليفه بود و مقتدر را سه سال بود». و مسكين فراموش كرده است كه كودكْ صلاحيتِ خلافت ندارد و از يادش برفته است آن تقرير كه خلافت و دولت به نسبت، مذهبِ گبركان است و مقتدر سه‏ساله را الّا نسبتِ مجرّد در سه‏سالگى صلاحيتى ^۵ نتواند بود از علم و فضل و عقل و اجماعِ امّت در او، ندانم مقبول چگونه باشد؟! و خواجه نوسنّى مقتدر را به نسبتِ سه سالگى خليفه مى‏داند و بر علىِ ده ساله انكار مى‏كند، و پندارى در عهدِ مقتدرِ سه ساله، پيران و رسيدگان از بنى هاشم و بنى عبّاس همه بمرده بودند تا اين حجّتِ بد و انكار در نحر مجبّرش بماند.
و آنچه گفته است كه: «حكمْ مادرش مى‏كرد سيّده» اوّلاً نامِ اوّلينِ مادرش فراموش نبايست كرد كه شَغَب ^۶ بود و مگر سيّده لقبش بوده است. ندانم كه اجماع رضا داده باشد و عقل پسندد كه زنى در دستِ‏^۷ خلافت حكم كند؟ و آن جاى‏^۸ گفته است به

نباشد كه خلفا و صلحا و بلكه انبيا و اوليا را و ملوك و وزرا را در جهان بسيارى‏كشته‏اند؛ چه به جهتِ دين‏^۱ [ و عقيدت ] و چه براى مال و نعمت. و قبر مجد الملك ^۲متّصل است به قبر و مشهد حسين بن على، صلوات اللَّه عليه.
و حديث زين الملك هندو هيچ نقصان نكند آويختنِ او اعتقاد شيعه را كه هر كس كه كسى را بكشد و بياويزد روزى كشته شود. و تاج الدّوله ديلم كه او را به ساوه درآويخت، در عهدِ سلطانِ سعيد محمود، قوام الدّين ابوالقاسم انسابادى به فرمود تا بر آويختندش. قَتَلْتَ قُتِلْتَ ^۳ و سَيُقتَلُ قاتلك. ^۴ و درين فصل اين قدر كفايت است.

[ 32 ]

[ ابوالحسن فرات وزير شيعى مقتدر عباسى ]

[ اعتراف مؤلف فضائح به صلاحيت كودك براى خلافت ]

[ اشاره به سفراى اربعه امام مهدى(ع) ]

[ ابن عزاقرى و ابن شلمغانى متهمان به غلو ]

[ مؤلف فضائح منكر قضاى الهى ]

[ جدل با مؤلف فضائح در اشاره به خلافت مقتدر عباسى ]

آنگه گفته است:
رفتيم با سرِ سخن بُلحسنِ فرات كه او مستولى ^۵ بود و مقتدرِ خليفه، كودك بود و حكمْ سيّده مى‏كرد مادرِ خليفه، و اولياىِ دولت چون يونسِ مظفّر و يلبق و توزون و هارون به دو گروه شده بودند با يكديگر نمى‏ساختند، و دو داعىِ رفض و الحاد سر به دانشمندى برآورده بودند و او وزير بود و دو دبيرانِ تمكين يافته بودند. نام يكى حسين بن روح و نامِ ديگرى پسر عزاقرى،^۶ و داعيى از مغرب بدين دبيران مى‏آمد، نامِ او پسرِ شلمغانى، ملحدى ^۷ بود مُنْكَر،^۸ رسالتِ متغلّب مصر بدين‏ها آورده بودند^۹ كه: اينك ما از مغرب در مصر آمديم با سيصد هزار عَلَمِ اسفيد، و اين همه مقدّمه‏^۱۰ و علاماتِ مهدى است.