و اين خواجه هر بيانى كه مى‏كند يا انكار است به مذهب بر خدا، يا انكار است بر بعضى انبيا، يا انكار است بر خلفا و سلاطين و امرا و قضاة و علما. نه به قضاىِ خداى رضا مى‏دهد، نه به فعل و عملِ خلفا و سلاطين و امرا راضى مى‏باشد. و درين فصل كلماتى گفته است كه اگر فضلا و عقلا به انصاف تأمّل كنند، طريقتى ^۱ معلوم شود كه درين كتاب بر ردِّ او اين قدر كفايت باشد.
^۲اوّلاً گفته است كه «مقتدر خليفه سه‏ساله بود، و وزيرش بُلحسنِ فرات ملحد و رافضى بود، و مادرش سيّده حكم مى‏راند در خلافت و جهان‏دارى». اكنون به اجماعِ همه عقلا و خاصّه به مذهبِ مصنّف مجبّر، سه‏ساله خلافت را بنشايد و اجماع محال است كه بر سه‏ساله منعقد شود كه او را نه عقل باشد و نه علم و نه رأى و نه اجتهاد و نه أهليّت، و خلافت به نسبت، خود مذهبِ گبركان است، و وزيرش بُلحسنِ فرات.
مى‏گويد: «ملحد و رافضى بود». حلّ ^۳ و عقد ازو درست و مرضىّ و مقبول نباشد البتّه. و به اجماعِ همه مسلمانان زنِ ناقص‏عقل و بى‏علم خود خلافت و زعامت را نشايد تا به قول خواجه از سه‏سالگى مقتدر تا حدِّ بلوغ و كمالِ عقل جهان بى‏خليفه بوده باشد. و اتّفاق است كه در عهدِ مقتدر جاى خليفه ديگر^۴ نبود. پس اگر بدين الزام روا باشد كه ده سال عالم بى‏خليفه باشد و نقصانى نكند، حكم صد و دويست سال همان باشد تا تشنيع‏^۵ كه در مواضعِ اين كتاب زده است كه «مهدى كجاست؟! و عالم چگونه بى‏خليفه باشد؟!» بر آن روزگار قياس مى‏كند كه مقتدر سه‏ساله بود و وزيرش ملحد و مادرش ناقص‏عقل و جهان بى‏خليفه، و اين نه حجّتى باشد كه از آن مفرّى باشد و نه الزامى باشد كه آن را انكار توان كردن. «قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ بَلْ أكْثَرُهُمْ لا يَعْقِلُونَ».^۶

دروغ كه: «واضعِ مذهبِ رفض زنى بود از ركيكىِ مذهب». اين مذهب را كه حاكم زنى باشد، پندارم چنان رفيع نباشد كه بايد.
و امّا اين حكايتِ بى‏اصل و تزوير و تمويه و بُهتان كه نهاده است و گفته و نام جماعتى ملحد و بددين و عوّان تازه كرده تا بدانند كه مصنّف فاضل و عالم است و ايشان را مى‏شناسد. راست گفته‏اند كه: اسرارِ منجّمان، حكيمان دانند.
^۱امّا حسينِ روح - رحمة اللَّه عليه - شيعى و امامتى ^۲ بود و سفيرِ امام غايب بود و از سفراىِ اربعه بود: يكى ابوعمرو عثمان بن سعيد العمري، و پسرش ابوجعفر محمّد، و ابوالحسن عليّ بن محمّد السَّمُري‏^۳ و الحسين بن روح النّوبختى - رضي اللَّه عنهم - همه مؤمن و معتقد^۴ بودند.
امّا پسر عَزاقِرى ^۵ و پسر شَلْمَغانى‏^۶ خود يكى است و متّهم بوده است‏^۷ به غالى‏اى‏^۸ و ملحدى، تا بداند كه ملحد ملحد باشد و مؤمن مؤمن. و چون چهار هزار مردِ ملحد و مبتدع به يك وقت در قربِ دارالخلافه ممكَّن و محترم باشند و جهان به دست و قلم و حكمِ ايشان باز داده باشند، اين غايتِ ظلم و غفلت باشد از دينِ مصطفى كه به روزگارِ على و عمر اگر مبتدعى را به جايى نشان دادندى، طلب كردندى و بكشتندى. خليفتى‏^۹ كه اين تمكين كند تا بدين غايت مگر پيشِ خداى تعالى و خلقان معذور نباشد؟