خليفه او را خلعت دهد و با سرِ عمل آورد، اين نقصان ندانم كه به نزديكِ عاقلان به خليفه و حاكم عايد باشد كه ملحدى را ظالمى را آن تمكين مى‏كند يا اين نقصان هم‏عايد باشد بعد از دويست و سى و سه سال به رافضيانِ ^۱درِ زادِ مهران و ^۲ درِ مصلحگاه؟!^۳ كه مرا اين مسأله مشتبه شده است تا خواجه مصنّف لعنت آن را كند كه مستحقِ‏ّ لعنت باشد و يا دست از مذهبِ بد بدارد، و يا خود بدين وجه تصنيف نكند و رسوايىِ خود و مذهبِ بد خود آشكارا نكند.
امّا آنچه گفته است: «بوطاهر جَنّابى و بوسعيد جَنّابى - عليهما اللّعنة - كه موجبْ در معرفتِ خداى تعالى قولِ پيغمبر كنند و حُسن و قُبحِ ^۴ عقلى را حوالت به شريعت كردند كه اين ركنِ اعظم است در ملحدى، و آمدن ايشان و خرابىِ كعبه و كشتنِ سى و اند هزار مسلمانِ حاجى و آن حادثه عظيم» دگرباره نمى‏دانم اين نقصان به كه عايد است؟ و خونِ اين مسلمانان به گردنِ كيست؟ مرا چنان مى‏نمايد كه تقصير در آن به حاكمِ روزگار و خليفه وقت عايد بوده باشد كه چون متغلّبى ملحد^۵ از مصر بيايد به هدم كعبه و خرابىِ دين و اسلام و قتل و نهبِ مسلمانان و حاجيان. چنانكه عادتِ عمرِ خطّاب و علىِ‏ّ مرتضى - عليه السلام - بوده است، بايست كه خليفه از حرم به در آمدى

امّا آنچه از كثرتِ مال و نعمتِ او حكايت كرده است و شرح داده، يا مالى حلال بود يا حرام. اگر مالى حلال بوده است و از وجوهى مستحقّ به دست آورده، بر وى بر آن وبالى و نكالى نباشد، و چون ازو بستانند مستحقِ‏ّ ثواب و عوض باشد، اگر مؤمن و مقرّ و معترف بود. و اگر مالى حرام بود [ كه ] از مسلمانان در مدّتِ وزارتِ خلافت به ظلم و قهر بستده، وزر و وبال و نكالِ آن بيشتر با گردنِ ^۱ اين خليفه باشد كه مستحلّى‏^۲ ظالمى را بر سرِ مسلمانان گذارد ^۳ و تمكينش دهد تا مال‏هاى مسلمانان به‏ناحق جمع مى‏كند، يا به گردنِ آن جماعت كه اجماع كنند بر خليفه سه‏ساله و بى‏عقل و زنى ناقص‏عقل تا وزيرى مستحلّ‏ْ عالم خراب مى‏كند. و اگر ^۴جماعتى گويند: امام عادل و منصف و عالم‏تر و شجاع‏تر از رعيّت بايد كه باشد و معصوم بايد از خطا و زلّت، و كوتاه‏دست، و تمكينِ ظالمان و غاصبان‏^۵ بايد كه نكند، و نصّ باشد از قبل خدا به هر روزگارى تا ظاهر و باطنش پاكيزه باشد، خواجه مصنّف تشنيع زند و گويد: اين مذهبِ رافضيان است و خلافِ‏^۶اجماعِ مسلمانان است و خصومتِ صدرِ اوّل و جمهور أعظم است. اكنون يا بدانچه بُلحسنِ فرات كرد راضى ببايد بودن و معترف شدن، يا نه؛ بگفتن كه: خليفه‏اى كه آن كند مُجْرِم و مُخطى باشد و امامت را بنشايد، و امام نصّ و معصوم بايد تا هم‏^۷ سخنش متناقض نباشد و هم‏^۸ قولش باطل نگردد كه اگر در امامت اقتدا به على يا به عمر است، على به وقتِ استماعِ سخنِ عقيل شمعِ بيت المال فرو مى‏نشاند، و به قولِ خواجه، عمر در بيت المال آستين بربينى مى‏نهد تا بوىِ مُشك نشنود.^۹ و ديگرباره چون بُلحسن فرات را مصادره كرده باشند و معزول كرده