آن تأويل، مطابقِ مقتضاى حديث نباشد، آخر از آن تأويل، عليل بر گرديده و گفت: بنابر حديث مذكور، حالِ من و تو برابر است در مقتضاى آن در اين زمان. گفتم: حاشا كه حال بر اين منوال باشد كه تو گمان بردهاى؛ بلكه مرا در اين زمان، امامى است كه اعتقاد به امامت او دارم و معرفتِ او به دليل، حاصل كردهام؛ و تو چنين نيستى. پس ما و تو برابر نباشيم. پس گفت: آن امامى كه اعتقاد به امامت او دارى، هرگز او را نمىبينى و جا و مقام او را نمىدانى و در دين خود از او نفعى و بهرهاى نمىيابى و فتواىِ مسائل خود را از او نمىشنوى؛ پس من و تو در اين حكم، برابر باشيم. گفتم: حاشا و كلّا كه حديث را دلالت نيست بر آن كه جا و مقام امام را بايد شناخت، يا بر آن كه فتواىِ مسائلِ خود را از او بايد شنيد؛ بلكه مضمون آن، بيش از اين نيست كه او را بايد شناخت؛ و الحمدللَّه كه من او را مىشناسم و دلايل واضحه بر وجود او و وجوبِ امامت و لزوم متابعتِ او دارم و تجويز ملاقات او در هر وقت و ظهور او بر خود و ساير امّت مىنمايم. و اين است آنچه به مقتضاى حديث مذكور، بر من واجب است؛ زيرا كه حضرت رسالت صلى اللَّه عليه و آله نفرموده كه: مَن لم يأخذ عن إمام زمانه الفتاوى. و همچنين نگفته كه: مَن لم يعرف مكان إمامه. بلكه گفته: مَن لم يعرف إمام زمانه؛ و الحمدللَّه كه من او را شناختهام. و تو را اعتقاد آن است كه امام ندارى و آن كه زمان تو از امام، خالى است؛ پس من و تو برابر نباشيم. و چون اين سخن به اين مقام رسيد، فاضل هروى عاجز شد و گفت: من نيز در طلبِ معرفتِ امامام و شنيدهام كه: در ولايت يمن، مردى دعوى امامت مىكند، مىخواهم كه خود را به او رسانم تا صحّتِ دعواى امامتِ او را بدانم و آنگاه تابعِ او شوم. پس گفتم: الحال در اين وقت، تو را امامى نيست، پس در اين وقت، تو از اهل جاهليّتى و اگر بميرى در جاهليّت خواهى مرد، با آن كه اهتمامِ تو در اين ايّام، در طلبِ ملاقات امام، خلافِ مذهبِ تو و اصحابِ تو از اهل سنّت است؛ زيرا كه ايشان قائل نيستند به وجود امام در هر زمان و حكم به وجوب وجودِ او در هر وقت نمىكنند. پس ساكت شد و جوابى نگفت».
تعليقه 206
در اينكه امام زمان حجّت بن الحسن عليه السلام در سرداب سامره نيست؛ بلكه در عالم روشن است كه دنياى حاضر باشد
بايد دانست كه مؤلّف بعض فضائح الروافض در دو مورد از همين كتاب خود، نام از سرداب برده و به لحنى ركيك و عبارتى بىادبانه به امام زمان - عجّل اللَّه فرجَه - و به شيعيان او (أيّدهم اللَّه تعالى) اهانت نموده است:
1. آن كه در ص 374 گفته: «پس اين مىبايست كه قائم كردى او در سردابه تن مىزند تا كى...؟!».
2. آن كه در ص 625 - 626 گفته: «فضيحت سى و چهارم: رافضى، قبله را هم مخالفت كند، وا دست چپ چفسد؛ يعنى كه قائم در سردابه است به سامرّه؛ روى فرا آنجا كند».
چون مصنّف رحمه اللَّه عليه از كلام او جواب داده است، ما به آن اكتفا مىكنيم؛ ليكن به توضيح دو امر مهمّ در اين مورد مىپردازيم:
