يعنى حضرت اميرالمؤمنين ـ سلام الله عليه ـ كه صاحب رجعت است، مى‌فرمايد. و هرگاه گوينده خداوند متعال بود، «قلنا» مى‌فرمود، زيرا سياق كلام در اين آيات، از خداى تعالى به طريق متكلّم مع الغير است، از جهت تعظيم. و عدول به متكلّم وحده نكته مى‌خواهد. و نكته در اينجا مفقود است، خصوصآ بعد از اين كلام از خداى تعالى به طريق متكلّم مع الغير نيز تعبيرمى فرمايد.
پس مراد اين است ]كه[ حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام مى‌فرمايد به طريق توبيخ: آيا تكذيب نموديد به آيات باهرات در حقّ من و يا آنچه مى‌كرديد، چه عمل بود؟
(و وقع القول عليهم بما ظلموا فهم لاينطقون)۱ يعنى ثابت و واقع شد به ايشان قول و حكم عذاب به سبب ظلم نمودن به آل محمّد صلوات الله عليهم اجمعين، پس آنها تكلّم نمى‌كنند.
(ألم يروا أنّا جعلنا اللّيل ليسكنوا فيه و النهار مبصرآ، إنّ في ذلک لآيات لقوم يؤمنون * و يوم ينفخ في الصور ففزع من في السماوات و من في الأرض إلّا من شاء الله و كل أتوه داخرين)۲
يعنى: آيا نمى‌بينند به تحقيق ما شب را قرار داديم كه در آن ساكن باشند، و قرار داديم روز راصاحب روشنايى تا به واسطه او ببينند؟ در اين آياتى است براى قومى كه ايمان مى‌آورند.
و روزى كه نفخ صور مى‌شود و «صور» شاخى است از نور كه به عدد ارواح خلايق سوراخها دارد. همان روز كه نفخ صور شد، ترسناك مى‌باشند آنهايى كه در آسمانها و زمين‌ها هستند مگر آنهايى كه خداى تعالى خواسته كه نترسيده باشند.
به فاصله دو آيه معلوم است آنهايى كه خداوند عالم خواسته كه نترسند، صاحبان حسنه‌اند. افضل حسنات و شرط قبول جميع حسنات، ولايت حضرت اميرالمؤمنين و اولاده المعصومين الطاهرين صلوات الله و سلامه عليهم اجمعين است. پس صاحبان حسنه، اهل ولايت آل محمّد صلی الله علیه و آله است.
و ساير خلايق به طرف حشر ـ كه محلّ حساب و حكم است ـ با كمال خوف و
