با شريعت و سنّت ـ تعيين‌كننده است.
استفاده از آيات و اخبار براى اثبات صلاحيت عموم اصحاب، به‌عنوان واسطه دستيابى به سنّت قابل پذيرش نيست. زيرا گرفتن دين، از هر صحابى و با هر ميزان صلاحيت، مورد قبول و حتى عملى نيست، چرا كه فقط عدّه اندكى از آنان اهل نقل حديث و فتوا بوده‌اند. احتياط در اخذ حديث و پذيرش بيان سنّت، دغدغه مشترك و سخن مشهور و مورد اتفاق اصحاب همه مذاهب است و همين امر حكم مى‌كند تا از اعلم و اصلح اصحاب جستجو شود و سنّت و شريعت از آنان اخذ شود.
خليفه اوّل به‌رغم سابقه زياد در مسلمانى، به كثرت استفاده يا سوال از پيامبر صلی الله علیه و آله شهرت ندارد. از اين‌رو، منقولات او از حضرتش صلی الله علیه و آله اندك است. مضافاً وى حدود 500 حديث فراهم‌آورده‌اش را ـ كه برخى را از واسطه اخذ كرده بود ـ سوزاند. ^۱
ابوبكر ـ با سابقه طولانى مصاحبت و حدود سه سال خلافت ـ فرصت معتنابهى براى كسب معرفت و نشر سنّت داشته است. با وجود اين فضيلت كه به او نسبت مى‌دهند، عدم اطلاع او از برخى احكام ـ چون ميراث جدّه، كلاله و يا تبرئه خالدبن وليد از حدّ زنا و مانند آن ـ از نقص صلاحيتش در امامت براى بيان سنّت حكايت دارد. ماجراى انكار ميراث پيامبر صلی الله علیه و آله از سويش مورد قبول اصحاب، خاصه اهل بيت علیهم السلام واقع نشد. ^۲
البتّه او خود نيز به اين عدم صلاحيت و ناآگاهى اعتراف داشت. ^۳ اصرار بر انكار ارث خاندان نبى صلی الله علیه و آله با وجود نقص اطلاع او از مسائل ارث ـ به‌رغم صراحت و تكرار اين مسائل در قرآن و سنّت ـ تأمل‌كردنى است، لذا مدافع كم‌نظير حريم اصحاب، فخر رازى ضمن طرح ايراد شيعه در اين زمينه، از ارائه پاسخ بازمانده است. ^۴