خليفه دوم، از نيمه دوره مكّه به جمع اصحاب پيوست و پس از رحلت پيامبر صلی الله علیه و آله نيز سيزده سال خلافت داشت. وى به پرسشگرى يا داشتن مكتوب حديثى شهرت ندارد؛ بلكه شهرتش در معامله و سرگرمى به داد و ستد است و عبارت «الصفق بالأسواق» (معامله‌گرى در بازار) در زبان اصحاب، بيشتر بر او منطبق است. با اين وصف، اِكثار عمر در فتوا و يا مواخذه بى‌مورد از اصحاب درباره قرآن زبانزد است. ^۱
اصحاب، او را به سبب عدم اطلاع از بسيارى از سنن و يا شتاب در صدور فتوا در برخى موارد بازخواست مى‌كردند. عمر از آنان مى‌پرسيد و مكرر به عدم اشراف خود به سنّت اعتراف داشت. ^۲ عمر آرزو مى‌كرد كاش برخى احكام را پرسيده بود. ^۳
او حتّى نسبت به برخى احكام عمومى و ضرورى ـ مانند تيمّم ـ با آنكه در قرآن به صراحت آمده است ^۴ علم نداشت، لذا حكم به ترك نماز براى فاقد آب، مذهب مشهور وى به حساب آمده است. ^۵
صدور فتواهاى بسيار و تبدّل رأى او بى‌سابقه است، تا جايى كه درباره ميراث جدّ، صد نمونه حكم متناقض از عمر گزارش شده است. ^۶
رفتارش در ارتباط با سنن، چون سخت‌گيرى بر ناقلان و گردآورى و محو مكتوبات حديثى، در بهترين فرض، اجتهادى از ناحيه اوست كه نتيجه‌اش، منع از حفظ و نشر سنن صحيح و در نتيجه موجب سرگردانى مكلّفان در امور مختلف،