صلاح، شهره‌اند و عدالت و وثاقتشان مورد اعتراف عام و خاص بوده است. ^۱
پس از رحلت پيامبر صلی الله علیه و آله، امام على علیه السلام ـ با وجود فضايل بى‌مانند ـ از محوريّت سياسى جامعه به دور ماند و به دلايلى چون اعلميّت، داشتن قرآنى با امتيازات ويژه و مكتوبات خاصّ حديثى، تنها در معضلات مخصوصاً معضلات علمى مورد مراجعه بود. ^۲
آن حضرت طرفدار و مشوق نگارش حديث در دوره خلفا ^۳، پايه‌گذار علوم دينى از جمله مبانى علم رجال ^۴ و معمار شخصيّت دانشمندانى برجسته چون ابن‌عباس بود. بيانات و توصيه‌هاى اميرالمؤمنين علیه السلام در بيان شريعت، تأكيد بر كفايت قرآن و سنّت براى پاسخگويى ^۵، تخطئه رأى و اجتهاد و تطبيق عملى شريعت اسلام طىّ حدود پنج سال خلافت، سبب احياء و نشر سنّت نبوى شد.
امام حسن علیه السلام چهارمين فرد اصحاب كساء با طرفدارى از نگارش حديث در عهد خلفا ^۶ و با سفارش به حفظ و نگارش آن ^۷ و خاصّه با مواضع متناسب طىّ ايّام خلافت خود ـ ازجمله نرمش قهرمانانه در سخت‌ترين دوران ـ در امتداد خط پاسدارى از سنّت، حركت و عمل به جوانبى ديگر از سنّت نبوى را ارائه نمود.
امام حسين علیه السلام آخرين فرد اصحاب كساء، علاوه بر توصيه به استماع، كتابت و نشر حديث ^۸ با حركت بى‌مانندِ كربلا، به اسلام (قرآن و سنّت) حياتى دوباره بخشيد.
امام سجاد علیه السلام در مقطع حاكميّت جاهلى اموى و در دوره فراگيرى يأس از اصلاح در قالب دعا و ضمن بهره‌گيرى از حماسه كربلا، توانست زمينه بازگشت به