عصمت نيز از اين مادّه است؛ به اين معنى كه خداوند متعال بنده‌اش را از هر بدى كه در آن بيفتد، حفظ كند.
عصمت و مشتقّات آن سيزده‌بار در قرآن كريم به كار رفته است. اين واژه در روايات اهل بيت علیهم السلام نيز فراوان ديده مى‌شود كه در همه آنها معناى لغوى با حدود و قيودى خاص، مراد و مقصود است؛ زيرا روشن است كه خداى تعالى و پيامبر اسلام و اهل بيت علیهم السلام براى بيان مراد خويش لغت جديدى وضع نكرده‌اند، بلكه با همان لغت عربى، مراد خويش را براى بشر بيان كرده‌اند و هرجا مرادشان خاص و مقيّد بوده، قيودى اضافه كرده‌اند يا قرائنى براى بيان مراد خويش ذكر كرده‌اند.
خداوند متعال خطاب به پيامبرش مى‌فرمايد :
(وَاللهُ يَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ)^۱
خداوند تو را از مردم حفظ مى‌كند.
مرحوم طبرسى در ذيل اين آيه مى‌فرمايد :
أي: يمنعک من أن ينالوک بسوء.^۲
از اينكه بدى به تو برسانند، تو را منع مى‌كند.
ابن‌كثير هم در تفسيرش چنين آورده است :
و من عصمة الله لرسوله حفظه له من أهل مكّة.^۳و از عصمت پروردگار براى فرستاده‌اش اين است كه او را از اهل مكّه و... حفظ مى‌كند.
همچنين خداوند متعال از زبان پيامبر صلی الله علیه و آله خطاب به منافقين مى‌فرمايد :
(قُلْ مَنْ ذَا الَّذى يَعْصِمُكُمْ مِنَ اللهِ إِنْ أَرادَ بِكُمْ سُوءاً)^۴
بگو (اى پيامبر به ايشان) اگر خداوند اراده شرّى براى شما بكند، چه كسى شما را از او حفظ مى‌كند؟!