اللهُ عَزَّوَجَلَّ لِأُمُورِ عِبَادِهِ، شَرَحَ صَدْرَهُ لِذَلِکَ وَ أَوْدَعَ قَلْبَهُ يَنَابِيعَ الْحِكْمَةِ وَ أَلْهَمَهُ الْعِلْمَ إِلْهَاماً، فَلَمْ يَعْىَ بَعْدَهُ بِجَوَابٍ وَ لَايُحَيَّرُ فِيهِ عَنِ الصَّوَابِ، فَهُوَ مَعْصُومٌ مُوَيَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ، قَدْ أَمِنَ مِنَ الْخَطَايَا وَ الزَّلَلِ وَ الْعِثَار. 1به‌درستى‌كه خداوند به پيامبران و ائمّه ـ كه درود خدا بر آنان بادـ توفيق داده و از خزانه علم و حكمتش آنچه را به ديگران نداده، به ايشان عطا كرده است؛ پس علم ايشان بالاتر از علم اهل زمان ـ تمام مردمان زمين ـ است... و به‌درستى، هنگامى‌كه خداوند بنده‌اى را براى امور بندگانش برمى‌گزيند، سينه‌اش را براى آن، باز مى‌كند و چشمه‌هاى حكمت را در قلبش به امانت مى‌گذارد و علم را در دلش مى‌افكند. بعد از اين، او از جوابى ناتوان نيست و در جواب درست سرگردان نمى‌شود. پس اين بنده، حفظ‌شده و تأييد و استوار شده است كه به تحقيق، از نادرستى و گمراهى و لغزش ايمن است.
از مهم‌ترين منابع عصمت، علم است؛ يعنى هر بنده‌اى به هر اندازه از علم و دانش برخوردار باشد، به همان اندازه از عصمت برخوردار مى‌شود و با ديدن زشتى گناهان و احساس درد و رنج آنها، از ارتكاب آن خوددارى مى‌كند، تا جايى كه با افزايش علم و آگاهى، نه تنها در عمل از آنها پرهيز مى‌كند، بلكه از فكر و اراده آنها هم خوددارى مى‌كند.
(تِلْکَ الدَّارُ الآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِينَ لايُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الأرْضِ وَلا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِين) 2
ما خانه‌هاى آخرت و بهشت جاويدان را براى كسانى كه در روى زمين سركشى و فساد نمى‌كنند، قرار داده‌ايم. و عاقبت خير، ويژه پرهيزگاران است.
كسى كه آتش را ديده، آن را لمس نموده و سوزانندگى‌اش را چشيده است، هيچ‌گاه دست خود را به‌سوى آتش دراز نمى‌كند، بلكه فكر و اراده دست دراز كردن
1.كلينى، ج ۱، ص ۲۰۱، ح ۱ (باب نادر جامع فى فضل الامام و صفاته)
2.قصص (۲۸) / ۸۳
