براى اثبات عقايد دينى با بيان براهين و دفع شبهات (مخالفان) توانايى حاصل مى‏گردد». ^۱
جرجانى و فاضل مقداد، با تعريف كلام به دانش بحث كننده از ذات و صفات خداى متعال و احوال ممكنات از مبدأ و معاد بر پايه قانون اسلام، قيد اخير را فارق كلام از فلسفه شمرده است.^۲
محقّق كركى، كلام را دانش بحث كننده از ذات و صفات و افعال خدا و نبوّت و امامت و معاد بر پايه قانون اسلام شمرده است.^۳
عبد الرزّاق لاهيجى، با بررسى تعاريف ايجى و تفتازانى، خود تعريف زير را شايسته‏تر دانسته است: «كلام، صناعتى نظرى است كه به وسيله آن، توانايى اثبات عقايد دينى به دست مى‏آيد».^۴
تعاريف گوناگون از كلام را در دو گروه مى‏توان جاى داد: در دسته‏اى از تعاريف، مانند تعريف ايجى، ابن خلدون‏^۵ و لاهيجى، بر شأن دفاعى و تبليغىِ كلام (دفاع از آموزه‏هاى دينى و اثبات آن براى ديگران) تأكيد شده و در تعاريف مقرى نيشابورى، ابن ميثم، علّامه حلى، جرجانى در كتاب التعريفات، فاضل مقداد و محقّق كركى، بر كاركرد معرفت‏بخشىِ آن تأكيد رفته است.^۶بدين معنا كه كلام در درجه نخست، دانش دستيابى به معرفت تحقيقى به باورهاى دينى است و كاركرد دفاعى آن در درجه دوم اهميت قرار دارد.