سنّى است كه با همسان سازى مكتب شيعه با دهريان گفته است: «حدّ چهارم اين خانه و اعتقاد و سيرت با دهريان دارد؛ زيرا دهرى گويد: محمّد، حكيمى بود و سخنش همه رمز بود و همه انبيا هم چنين حكما بودند و رموز محمّد، على دانست». ^۱
قزوينى رازى با بيان سرآغاز پيدايش و آراى دهريان، به نقد ايشان پرداخته است. وى مى‏نويسد:
اوّلاً معلوم همه فضلا و علما و مسلمانان نيكواعتقاد است كه سرِ همه دهريان حكماء اوّل بودند و رئؤس مزادكه چون ارسطاطاليس و بقراطيس و زردشتخره و بهرام مدّعى كه دهرى‏اى نهادند و مزدك خرّم‏دين و مهيار بُزلَه‏وار و امثال ايشان كه بهرى عالم قديم گفتند، و بهرى بعلّة الاولى و بهرى به اثر طبع و هيولى، و طبع و هيولى عبارت است از ذرّه اوّل كه مجبّران امّت محمّد اثبات كنند و فرقى نيست ميان اين و آن؛ و گروهى از ايشان به سه قديم گفتند، و ايشان همه كه دهرى‏اى نهادند، تظاهر به جبر و تشبيه كردند و همه مشبّهه و مجسّمه و مجبّره و قدريه از نسل ايشانند و به موضعش به شرح بيان كرده شود إن شاء اللَّه تعالى كه دهرى و جبرى، يك مذهب است به دو نيم باز كرد.^۲
وى آن گاه براى مطالعه بيشتر در زمينه نقد «اصناف مبطلان» شامل ملاحده و بواطنه و دهريه و غلات و ديگر گروه‏ها به كتاب فصول از امام سعيد رشيد رازى ارجاع داده است.^۳
وى پس از انتساب هفتاد و سه فرقه اسلامى به پيامبر و شمول تعبير «امّتى» (در حديث افتراق) بر همه ايشان، به صراحت، قائلان به هيولى و علّت اولى را بيرون از امّت اسلامى شمرده و فلاسفه را در كنار ملاحده، جاى داده است:
... امّا دهريه و طبايعه كه بهيولى و علّة الاولى گفتند، و فلاسفه و ملاحده