آن حضرت در آن كتاب ، نقل نكرده و بر احاديث ايشان اعتماد ننموده ، چنانچه احمد بن عبد السلام بن تيميه در منهاج السنة ^۱ كه رد بر منهاج الكرامة آية اللّه علامه حلّى است ، گفته:
وبالجملة فهؤلاء الأئمّة الأربعه ليس منهم من أخذ عن جعفر عليه السلام [ شيئاً] من قواعد الفقه ، لكن رووا عنه الأحاديث ، كما رووا عن غيره ، و أحاديث غيره أضعاف أحاديثه ، و ليس بين حديث الزهري و حديثه نسبة لا في القوّة و لا في الكثرة ، و قد استراب البخاري في بعض أحاديثه لمّا بلغه عن يحيى بن سعيد فيه كلام فلم يخرج له ^۲ و يمتنع أن يكون حفظ للحديث كحفظه مَن يحتجّ بهم البخاري .
ملخص كه مالك و ابوحنيفه و شافعى و احمد بن حنبل ، از قواعد فقه ، چيزى از آن حضرت نياموختند ، ولكن از آن جنابْ روايت كردند ، چنانچه از غير روايت كردند و احاديث سايرين ، اضعاف احاديث آن جناب است و حديث محمد بن شهاب زُهَرى ، هيچ ربطى به حديث آن حضرت ندارد ، نه در زيادى و نه در قوّت ؛ يعنى اخبار زهرى ، هم بيشتر است و هم معتبرتر ، و بخارى در حديث آن حضرتْ شك كرده ، به جهت آنچه رسيده به او از يحيى بن سعيد كه در حقّ آن جناب گفته. پس خبر آن حضرت را در كتاب خود نقل نكرده و ممتنع است كه حفظ ايشان حديث را مثل حفظ جماعتى باشد كه بخارى به اخبار ايشان ، اعتماد كرده و احتجاج نموده. حاصل كلام آن كه هر كس را بخارى از او نقل كرده ، مقدّم است بر آن جناب ، در حفظ حديث و آنچه سبب اعتماد و حجيت اوست پس حال آن جناب ، به مراتب پست تر است از حال خوارج ، مثل: عمران بن حطان ، مادح بن ملجم ـ لعنهما اللّه تعالى ـ و اين مقدار عصبيت و