شريف ، بُستان (باغ) بزرگى پديد آورده بود . خاقان ماوراء النهر ، خضر [بن ابراهيم] ^۱ از وى خواست كه در آن بستان ، از او پذيرايى شود . شريف ، به حاجب خاقان گفت : «هيچ راهى ندارد!» . حاجب ، اصرار ورزيد . شريف گفت : «باشد ؛ امّا من نخواهم آمد و آلات و ادوات فسق و فساد را هم براى او فراهم نخواهم كرد و معصيت خداوند ، نخواهم نمود» . خاقان بر او خشم گرفت ؛ امّا چون خواست دستگيرش كند ، نزدِ يكى از وكلايش پنهان گرديد تا حدود يك [يا دو ]ماه گذشت . در منطقه براى يافتن او جار زدند ؛ امّا نتوانستند او را بيابند . سپس خبر از ندامت خاقان دادند تا او بر جان خويش ، اطمينان يابد .
خانواده شريف ، از او خواستند كه از خفا به درآيد . پس به سر خانمان خويش برگشت و مدّتى به همان شوكت پيشين زيست . روزى خاقان به شيوه گذشته به سُراغ وى فرستاد تا در كارى با او مشورت كند ؛ امّا چون آمد ، او را گرفتند و زندانى نمودند . اموال و باغ ها و مزارع او هم مصادره گرديد . او همچنان صبر پيشه كرد و خدا را سپاس مى گزارْد و مى گفت : «هر كه از اهل بيت باشد ، ناگزير بايد به مصيبتى گرفتار آيد . من در نعمتْ زندگى كرده بودم