حديث 4 : اسناد اوّل كامل الزيارات، صحيح و دوم آن مجهول، به وجود سلمة بن الخطّاب؛ و اسناد سوم (از صدوق) حسَن به على بن الحسين سعد آبادى است؛ زيرا او از مشايخ كلينى و ابوغالب زرارى و از مشايخ اجازه است. اين اسناد از ناحيه محمد بن موسى بن المتوكّل نيز معتمد است؛ زيرا او از مشايخ صدوق است كه از وى زياد حديث مى كند.
حديث 5 : ضعيف است به عدم احراز اعتبار نسخه كتاب «زيارة الحسين عليه السلام » تأليف محمّد بن على بن الشجرى الكوفى و نيز به وجود اسحاق كوفى بيّاع اللؤلؤ كه امامى مجهول است.
حديث 6 : مرسل ولى معتمد؛ زيرا شيخ طوسى و جز او با تعبيرى حاكى از احراز صدور ^۱ ، از ابى القاسم ابن العلاء وكيل امام عسكرى عليه السلام نقل نمودند.
حديث 7 : نا معتمد به عدم احراز اعتبار كتاب الانوار.
حديث 8 : معتمد؛ حسَنِ منزله صحيح، به وجود سعدان بن مسلم؛ محمّد بن على بن معمّر نيز گرچه برايش توثيق وارد نشده، ليكن از مشايخ اجازه تلَّعُكبرى است. على بن محمد بن مسعدة نيز توثيق ندارد؛ ليكن در نقل از سعدان تنها نيست، بلكه ابن فضّال ثقه و در كنارش است.
حديث 9 : مرسل و نيز ضعيف به وجود ابى يحيى الحذاء، امامى مجهول.
حديث 10 : ضعيف به وجود حسن بن على بن ابى عثمان.

مفاد «قَتيلُ العَبْرَة» و تركيب هاى مشابه

«قتيل العَبْرة» يعنى كشته اشك روان. در تبيين مفاد حديث، نقاطى مورد بحث قرار مى گيرد:

واژه شناسى

الف. واژه «قَتيل»: «قتيل» بر وزن فعيل، از مادّه «قتل» به معناى كشتن و كشته شدن است. قتيل از موارد كاربرد وزن «فعيل» به معناى مفعول است. نتيجه اين كه «قتيل» صفت مشبهه، به معناى مقتول است. ^۲
ب. واژه «العَبْرَة»: عَبْرة ، جمعش عَبَرات ، به معناى اشك روان و از مادّه «عبر» و «عبور» به معناى مرور و گذشتن است. ^۳ معانى واژگانى چون «عبور»، «عابر»، «مَعبَر» و معابر و مانند اينها، و نيز پيوند معنايى آنها با معناى اصلى و ريشه اى خود، بسى روشن تر از آن است كه نياز به بيان باشد.