احتجاجهايى به آن بوده است كه در مراحل و به مناسبتهاى گوناگون صورت گرفته است. از جمله توسط خود اهل بيت(ع) كه بارها بدان استناد و استشهاد جسته اند. احتجاج حضرت فاطمه(س) از اين جمله است. ^۱ اميرالمؤمنين(ع) نيز در مقاطعى چند به آن استناد فرموده است و حتى حاضران را در خصوص آن به گواهى طلبيده است. از جمله مى توان به جلسه معروف «رحبه» در كوفه اشاره كرد: به اجمال آنكه به اميرالمؤمنين(ع) خبر رسيد كه برخى در اين باره كه پيامبر(ص) او را بر ديگران مقدّم داشته باشد، ايجاد ترديد مى كنند. حضرت(ع) در ميان جمعيتى كه در رحبه محل گردهمايى مردم، حضور يافت و از كسانى كه در همان جلسه بودند و شاهد ماجراى غدير بوده اند نسبت به موضوع غدير گواهى خواست. براساس گزارش احمد بن حنبل، در آن روز، سى نفر ـ كه جمعى از آنان از مبارزان جنگ بدر بودند و طبعاً از چهره هاى معروف در جامعه اسلامى به شمار مى رفتند ـ به نفع حضرت(ع) شهادت دادند كه نام بيست و چهار نفر از آنان در كتاب «الغدير» ثبت شده است. ^۲ اين در حالى بود كه اين ماجرا در اوايل ورود حضرت(ع) به كوفه اتفاق افتاد؛ يعنى حداقل بيست و پنج سال از ماجراى غديرخم گذشته بود و در اين فاصله جمع زيادى از شاهدان آن رخداد فوت كرده يا در جنگها كشته شده بودند؛ بسيارى از آنان در شهرهاى مختلف پراكنده شده بودند و مركز اصلى حضور صحابه نيز شهر مدينه بود و تنها آن دسته از صحابه كه به تبع و در پشتيبانى از حضرت(ع) در دوره خلافتش به كوفه آمده بودند در كوفه حضور داشتند و اين جلسه نيز بدون پيش بينى و اعلام قبلى اتفاق افتاد و لذا به گونه اى نبود كه گواهان ديگر بتوانند خود را به آن برسانند. با اين همه، اين تعداد افراد بر جريان غدير در همان جلسه شهادت دادند. البته برخى نيز تغافل نموده و حاضر به شهادت دادن نشدند كه به نفرين حضرت(ع) گرفتار آمدند و رسوايى آنان براى هميشه باقى ماند.
4ـ آنچه در اين مقاله مى آيد اشاره اى است به يكى از زواياى گزارش حديث