است. ^۱
اين جريان بر شهرت، صلابت، شجاعت و توانايى حضرت گواهى مى دهد و ما مشروح آن را به همين انگيزه و براساس نقل زمخشرى بازگو مى كنيم:
سالى معاويه به حج رفت و در پى زنى كه به نام «دارميه حجونيه» خوانده مى شود فرستاد. اين زن از شيعيان على(ع) بود. زنى سياه چهره وقوى هيكل. معاويه پرسيد: حالت چطور است اى فرزند حام؟ ^۲
گفت: به خيرم، و «حام» نيستم. من زنى از قبيله بنى كنانه ام.
گفت: درست گفتى؛ آيا مى دانى براى چه تو را فراخواندم؟
گفت: سبحان اللّه! من غيب نمى دانم.
گفت: تا از تو بپرسم چرا على را دوست داشتى و مرا دشمن، و با او دوستى كردى و با من دشمنى؟
گفت: آيا مرا از پاسخ معاف مى دارى؟
گفت: نه.
گفت: حالا كه نپذيرفتى پس بگويم كه من على را به دليل عدالتش در مردم و تقسيم يكسانش دوست داشتم، و با توجه به دليل درگيرى و مخالفتت با كسى كه از تو براى حكومت سزاوارتر بود و درخواستت نسبت به چيزى كه براى تو نيست، دشمنى و عداوت ورزيدم، [و اضافه كرد:] و واليت عليّاً على ما عقد له رسول اللّه(ص) من الولاية يوم خمّ بمشهد منك. براى محبتش نسبت به بيچارگان و بزرگ داشتن دينداران، و با تو دشمنى كردم به