1.جامع، ص۶۷، س۱۶(از ابومشيرـ م۲۱۸ـ)؛ سنن، شماره۴۶۷(از مروان بن محمد ـ الطاطرى ـ م۲۱۰ـ). براى اطلاع از حديث هاى مشابه ديگرى با همين مضمون درباره او، نك: ابوزرعه، تاريخ،ص۳۱۸، شماره۶۰۲(مقايسه كنيد با شماره۶۰۳) و ص۳۶۳، شماره۷۸۷(اما مقايسه كنيد با: همان، ص۳۶۵، شماره۷۹۵، جايى كه او درگير روايت مكتوب است). يزيدبن يزيد دمشقى(م۱۳۳) نيز كتاب نداشت(همان، ص۳۶۳ به بعد، شماره۷۸۸؛ نيز مقايسه كنيد با شماره۷۸۹).

2.همان، ص۳۶۳، شماره۷۸۴؛ تقييد، صb۴۶(نيز از ابومشير). معمولا اين حكايت از ابوموسى روايت شده است(نك:بالا، بند۳۵، پانوشت هاى ۱۶۸ـ ۱۶۹).

3.ابن عدى، كامل، ص۳۷، س۱(دمشقى).

4.علل، ج۲، ص۳۳۹، شماره۲۵۰۱، و ابوزرعه، تاريخ، ص۳۴۹ به بعد، شماره۷۱۷ (ستايشگرانه)؛ ابن ابى داود، مصاحف، ص۱۳۴، س۱۹. مقايسه كنيد با اين گزارش كه حمصيان آنقدر به كتاب هاى عبدالله بن عائذ صحابى بها مى دادند كه احكام شرعى آن را استخراج كرده، بر درگاه مسجد نصب مى كردند(فسوى، معرفة، ج۲، ص۳۸۳، س۸).

5.ابوزرعه، تاريخ، ص۳۶۵، شماره۷۹۳؛ تقييد، ص۱۰۸a؛ سنن، شماره۵۱۱. اسناد اين گزارش دمشقى است.