او در عين قرب وجودى و احاطه قيومى، برتر از تخيل تنگ‏مايه بشرى است.
او هم آفريدگار، و هم مدبّر همه هستى است و جهان وجود، جلوه‏نمايى خويش را آنْ به آنْ از او مى‏گيرد:
(كُلَّ يَوْمٍ هُوَ فِى شَأْنٍ .
او در هر روزى ، مقامى دارد).
افعال او ، اهدافى حكيمانه دارند و بر اساس فيض، رحمت و حق صورت مى‏بندند :
(أَوَ لَمْ يَتَفَكَّرُواْ فِى أَنفُسِهِم مَّا خَلَقَ اللَّهُ السَّمَوَ تِ وَ الْأَرْضَ وَ مَا بَيْنَهُمَآ إِلَّا بِالْحَقِ‏ّ .^۱
آيا در درون خود نينديشيده‏اند كه خدا، آسمان‏ها و زمين و آنچه را ميان آنهاست جز به حق نيافريده است؟)(وَ مَا كَانَ عَطَآءُ رَبِّكَ مَحْظُورًا.^۲
و بخشايش پروردگارت [از كسى‏] بازداشته نيست).
توحيد قرآن، توحيد خالقيت، ربوبيت و الوهيت است كه اين مراتب از هم انفصال‏ناپذيرند. قرآن در ارائه راه‏هاى خداشناسى، همه طرق آيات «آفاقى» و «انفسى»، را به روى مخاطبان بازمعرفى مى‏كند:
(سَنُرِيهِمْ ءَايَتِنَا فِى الْأَفَاقِ وَ فِى أَنفُسِهِمْ حَتَّى‏ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ.^۳
به زودى به آنها آياتمان را در افق‏هاى گوناگون و در خودشان نشان مى‏دهيم تا برايشان روشن شود كه او حق است) .
(أَفِى اللَّهِ شَكٌّ فَاطِرِ السَّمَوَ تِ وَ الْأَرْضِ .^۴
آيا در خداوند شكافنده آسمان‏ها و زمين ترديدى هست؟).