2. سپس به شرح اسناد حديث مى پردازد.
3. آن گاه به شرح لغات حديث پرداخته است.
4. پس از آن به توضيح اصطلاحات علوم مى پردازد (ص621).
5. مؤلف بزرگوار, از توضيح نكات صرف و نحو و علوم بلاغت, غفلت نورزيده و آنها را در جاى خود, به گونه اى شايسته و بايسته بيان نموده است (مانند: ص236و322).
6. بهره گيرى از آيات قرآن در توضيح مطالب حديث, در جاى جاى كتاب, مشهود است و فهرست آيات, در پايان كتاب آمده است.
7. مؤلف دانشمند, افزون بر شرح چهل حديث, به ترجمه و توضيح صدها روايت ديگر در مطاوى شرح پرداخته و بر غناى مطالبْ افزوده است. ايشان در سراسر كتاب, حديثى را رد نكرده و ضعف مضمون برخى از آنها را به خوبى توجيه كرده است (مانند: ص115). وى, گاه به جمع روايات متناقض و رفع تعارض بين آنها پرداخته (ص192) و گاه به اختلاف نسخه ها و اختيار اصحّ آنها اشاره كرده است (ص540).
8. مؤلف, در بيشتر جاها به موعظه نفس و ارشاد ديگران برخاسته و با آهى كه از سوزِ دل و صميم قلبش برمى خيزد, ديگران را بيدار مى كند و هشيار مى سازد و آنان را از خطر وساوس شيطانى و تمايلات نفسانى مى آگاهاند و راه درمان بيمارى نفس را مى نماياند و آدمى را از خطرهايى كه درپيش روى زندگى اوست, بر حذر مى دارد (مانند:ص8, 20و 22).
9. امام بزرگوار, در توضيح مطالب, به دهها نكته عرفانى و فلسفى اشاره كرده و نتيجه گيرى نموده است (از جمله: ص5, 185 و 206).
10. حضرت امام(ره), به ديدگاه هاى مختلف علما در شرح واژه ها اشاره كرده و احياناً به نقد آن و اختيار قول حق مى پردازد (از جمله:ص62و 344).
اين كتاب, براى شانزدهمين بار در سال 1376ش, از سوى مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام خمينى (همراه با مقدمه, فهارس متعدد, پاورقى هاى مفيد و اعراب گذارى و ترجمه