آشكار شدن فتنه ها و در همه حال ، و نيز حرمت خروج بر حاكم و جدا شدن از جماعت مسلمانان) . ¹
بر اساس اين احاديث ، شافعى ، مالك و احمد بن حنبل ، فتوا داده اند كه شكيبايى بر جور حاكم ، واجب است .
احمد بن حنبل فتوا داده است كه:
لا يُخرج على الاُمراء بالسيف و إن جاروا . ²
قيام مسلّحانه عليه اُمرا جايز نيست ، هرچند ظالم باشند .
در شرح الموطّأ آمده است كه رأى مالك و جمهور اهل سنّت ، اين است كه :
إذا ظلم الإمام ، فالطاعة أولى من الخروج . ³
هر گاه امام ظلم كند ، باز اطاعت ، اولى از خروج است .
باقلّانى مى گويد:
قال الجمهور من أهل الإثبات و أصحاب الحديث: لا ينخلع [الإمام ]بهذه الأمور [بفسقه و ظلمه و بغصب الأموال و ضرب الأشبار و تناول النفوس المحرّمة و تضييع الحقوق و تعطيل الحدود] و لا يجب الخروج عليه ، بل يجب وعظه و تخويفه و ترك طاعته فى شى ء ممّا يدعو إليه من معاصى اللّه . و احتجّوا فى ذلك بأخبار كثيرة متظاهرة عن النبىّ صلى الله عليه و آله و عن أصحابه فى وجوب طاعة الأئمّة و إن جاروا و استأثروا بالأموال ... . ⁴
جمهورِ اثبات گرايان و اهل حديث گفته اند: امام با اين چيزها [يعنى فسق ، ظلم ، غصب اموال ، تعدّى به جان مردم ، پايمال كردن حقوق و معطّل كردن حدود الهى]