است، نه قاعده، و از استثنا نمى توان اصل ساخت. يكى از دانشوران مى نويسد :
در زمينه واقعه كربلا ، جز تكليف شخصى ، كلام ديگرى نمى شود گفت . ^۱
و ديگرى مى نويسد:
حسين عليه السلام ، عالما ادراكِ شهادت را تصميم عزم داد ، به حكم مصلحتى كه سرّ آن را جز خداى ، كس نداند . ^۲
و كس ديگرى مى نويسد :
بيان آن (علّت شهادت امام حسين عليه السلام ) ، به حَسَب واقع... به غير معصوم ، ممكن نيست ؛ بلكه مثل ذات احديّت است و از دايره احاطه عقول ، مطلقا خارج است . «كُلُّما مَيّزتُموهُ بِأَوْهامِكُم فِى أدَقِّ مَعانِيهِ فَهوَ مَخلوقٌ مِثلُكُمْ مَردودٌ إِلَيكُمْ ؛[يعنى : هر چه را كه در وهم هايتان ، در دقيق ترين معنايش تشخيص بدهيد ، آفريده اى مانند شماست و به شما باز مى گردد]» .^۳
عجيب ، اين كه علّامه مجلسى نيز مى نويسد :
اين مسئله (حكمت شهادت امام حسين عليه السلام ) ، در حقيقت ، از فروع مسئله قضا و قدر است و نهى از تفكّر در اين مسئله ، در احاديث بسيار ، وارد شده است . پس در اين بابْ تفكّر نكردن ، احوط و اولى است . ^۴
همچنين صاحب جواهر ، در باره امام حسين عليه السلام مى گويد :
براى او تكليفى خاص بود كه بِدان ، اقدام كرد و آن را انجام داد ^۵ . ^۶