در محفل رضوى

امام رضا عليه السلام به عبدالعظيم عليه السلام فرمود:
«عبدالعظيم! سلامم را به شيعيان ابلاغ كن و به آنها بگو: راه شيطان را به سوى خود، باز مكنيد.
از سوى من، آنان را به راستگويى و اداى امانت، آرامش، ترك جدال و گفتار نابه جا امر كن.
آنها را به دوستى با يكديگر فرمان ده؛ زيرا دوستى و ديدار دوستانه شيعيان، سبب دوستى با من و نزديك شدن آنان به من است. به آنها بگو: وقت خود را در تخريب يكديگر مگذرانيد، چون من عهد كرده ام و از پروردگار خواسته ام هركه يكى از دوستانم را بيازارد، در دنيا كيفر شديدش دهد و در سراى ديگر، از زيانكارانش سازد.
و خداى بزرگ را به شيعيانم بشناسان كه [او] نيكوكاران را مى آمرزد و از گنهكاران درمى گذرد؛ مگر كسانى كه شرك ورزند، دوستى از دوستان الهى را بيازارند يا انديشه آزارش را در سر بپرورانند. پروردگار، از چنين فردى درنمى گذرد تا آن كه از اين حالت بازگردد؛ و چنانچه ادامه دهد، روح ايمان را از وى باز مى ستانَد، از ولايت ما بيرون مى رود و بهره اى از ولايت ما نخواهد برد و من از اين امر، به خداوند پناه مى برم .» ^۱

در محضر امام هادى عليه السلام

شيخ صدوق در كتاب هاى الأمالى و إكمال الدين، از عبيدالله بن موسى رويانى، از استادش حضرت عبدالعظيم بن عبدالله، چنين روايت كرده است: