مَعْلُوماتِهِ وَ مَعْلُوماتُهُ لاَ تَتَناهى...؛ وَ يَجُوزُ أَن يَعْلَما الْغَائِباتِ وَ الكائِناتِ الْماضِياتِ أَو الْمُسْتَقْبَلاتِ بِإعْلامِ اللّهِ تَعالى لَهُما شَيْئا مِنْها ؛ ¹ پيامبر و امام، واجب است كه علوم دين و شريعت را بدانند، و واجب نيست غيب و آنچه را بوده است و خواهد بود، بدانند؛ زيرا اين، بدان جا مى انجامد كه در همه دانسته هاى قديمِ متعال (خداوند متعال كه «قديم» است) با او هَنْباز باشد، حال آن كه دانسته هاى قديم (خداوند)، نامتناهى است... . و رواست كه غائبات و كائنات گذشته يا آينده را به واسطه اِعلام و اخبار خداى تعالى به پيامبر و امام بدانند، البتّه پاره اى از آنها را.
ابن شهرآشوب، در اين باره، كُشته شدن امير مؤمنان على عليه السلام را، نمونه وار، ياد كرده و گوشزد نموده است كه بنا بر روايات، آن حضرت از كشته شدن خويش، آگاه بوده است و همچنين، قاتل خود را مى شناخته است؛ ولى به عقيده ابن شهرآشوب ، ممكن نيست كه امام، از وقت دقيق ² كشته شدن خود ، آگاه بوده باشد . ³
ما را در اين جا با درستى يا نادرستى مثالى كه ابن شهرآشوب آورده است، كارى نيست؛ زيرا اى بسا بر خلاف رأى ابن شهرآشوب، آگاهى امام از وقت دقيق كشته شدن نيز روا باشد و از ديدگاه كلامى به بن بست نينجامد. ⁴ نكته، تأكيد و تصريح چنين بزرگانى است به مفهومى روشن كه از «كتاب» و «سنّت» و «واقعِ تاريخ» مستفاد مى گردد، و آن، عدم احاطه علمى امام است به غيب. ⁵