البزنطى ، و يا احمد بن محمّد بن خالد البرقى ، تبديل به «احمد بن محمّد» يا «احمد» بشود .
بديهى است كه اگر راوى ، با نسب كامل ذكر شود ، با مشكل اشتراك مواجه نخواهيم بود ؛ ولى وقتى بدون ذكر نسب در سند روايت قرار بگيرد ، بين چند نفر مشترك خواهد بود و هر چه قدر عنوان ، كوتاه تر گردد ، دايره ترديد بيشتر خواهد بود .
ج . حذف اسم راوى و ذكر لقب يا كنيه او
يكى ديگر از امورى كه موجب اشتراك مى گردد ، آن است كه : در سند حديث ، نام راوى ذكر نشود و به جاى آن ، لقب يا كنيه او بيايد ؛ چون ممكن است از راوى ، با عناوين مختلف ، روايت نقل شود ؛ گاه با اسم ، گاه با لقب و گاه با كنيه .
مثلاً ابو جعفر ، كنيه چند تن از روات است و ابو بصير ، به جمعى از راويان اطلاق مى شود . طبيعى است وقتى در اسناد روايات ، با عنوان ابو جعفر يا ابو بصير ، روبه رو مى شويم ، با مشكل اشتراك مواجه هستيم .
د . ذكر نام راوى بدون پسوند
از ديگر عوامل اشتراك ، قرار گرفتن «اسماى مطلق» در سند روايت است . مانند : محمّد بن يحيى ، كه بين محمّد بن يحيى العطار و محمّد بن يحيى الخزاز و... مشترك است ؛ على بن ابى حمزه ، كه بين على بن ابى حمزه بطائنى و على بن ابى حمزه ثمالى ، مشترك است .
روش جداسازى راويان مشترك
براى تمييز و جداسازى عناوين مشترك و مشخص كردن راوى ، از ساز و كارهاى مختلفى مى توان بهره گرفت كه در اين جا به بعضى از آنها اشاره مى شود .
