معناى محبّت خدا به بنده

عقايد ، اخلاق و اعمال شايسته ، موجب محبّت آفريدگار به آفريده خود مى گردد و از آن جا كه تغيير و تحوّل در ذات مقدّس خداوند متعال راه ندارد ، اين سؤال مطرح مى شود كه : معناى محبّت خدا نسبت به انسان چيست ؟

 در پاسخ به اين سؤال ، برخى گفته اند :

 محبّت خدا نسبت به بندگان، آن است كه به آنانْ نعمت مى بخشد و به فرمانبرى از خود، توفيقشان مى دهد و به دينى كه پسنديده اوست ، هدايتشان مى كند . دوستىِ بندگان نسبت به خداوند نيز آن است كه از او فرمانبرى كنند و نافرمانى اش نكنند . [1]

 نيز گفته اند :

 محبّت خدا ، صفتى از صفات فعل اوست و احسانِ ويژه اى است كه شايسته بنده است . امّا محبّت بنده نسبت به خدا ، حالتى است كه در قلب بنده پديدار مى شود و بر اثر آن ، بزرگداشتِ خداوند و مقدّم شمردن رضاى او و انس گرفتن به يادش ، حاصل مى گردد . [2] انصاف ، اين است كه براى تبيين معناى محبّت  آفريدگار به آفريده ، بايد ديد مقصود از محبّت آفريده به آفريدگار چيست ؟ چرا كه بر پايه روايتى از پيامبر خدا :

  فَإِنَّ اللّهَ سُبحَانَه يُنزِلُ العَبدَ مِنهُ حَيثُ أنزَلَهُ مِن نَفسِه.  خداوند ، بنده را نسبت به خود ، در همان جايگاهى قرار مى دهد كه وى ، خدا را بدان گونه نسبت به خويش قرار داده باشد .  

 و امّا محبّتِ دسته اى از اهل ايمان نسبت به خداوند متعال ، به معناى اطاعت از او و ترك نافرمانى اوست . اينان ، در واقع ، از نعمت محبّت او برخوردار نيستند . عبادات آنها بر مبناى محبّت نيست ؛ بلكه بر اساس خوف و خشيت است . محبّت خداوند متعال نيز نسبت به اين دسته ، به معناى توفيق كارهاى نيك در دنيا و پاداش بهشت در آخرت است .

 امّا در ميان بندگان خدا ، كسانى هستند كه هر چند اندكْ شمارند ، حقيقتا خدا را دوست دارند . اطاعت آنها از خدا ، از ترس دوزخ و يا به طمع بهشت نيست ؛ بلكه به دليل عشق و علاقه آنها به خداست . آنان در مقام نيايش مى گويند :

  سَيِّدى! ... أنَا مِن حُبِّكَ ظَمآنُ لا أروى .  سرورم! من در دوست داشتن تو ، تشنه اى هستم كه سيراب نمى شوم .  مَا أطيَبَ طَعْمَ حُبِّكَ!  طعم محبّتت ، چه شيرين است!  يا نِعَمى وَجَنَّتى! [3] اى نعمت و بهشت من!  فَهَبنى ـ يا إلهى وسَيِّدى ومَولاىَ و رَبّى ـ صَبَرتُ عَلى عَذابِكَ، فَكَيفَ أصبِرُ عَلى فِراقِكَ .  اى خداى  من و اى سروَرم و سرپرستم و پروردگارم! گيرم كه بر عذابت صبر كردم ، بر فراقت چگونه صبر كنم ؟!  

 محبّت خدا نسبت به اين دسته ، مفهومى ديگر دارد . معنا و مفهوم واقعى اين دو نوع محبّت را تنها كسانى مى توانند درك كنند كه به آن رسيده باشند . هر سخنى در تبيين و تفسير محبّت حقيقىِ آفريده به آفريدگار و بالعكس ، ناقص و نارساست . بهترين بيان در توضيح آثار اين محبّت ، همان است كه در حديث «قرب نوافل» ، آمده است . [4]

 فقيه و محقّق بزرگوار ، شيخ بهايى ، درباره اين حديث مى فرمايد :

 سند اين حديث، صحيح است و از احاديث مشهور ميان شيعه و اهل سنّت به شمار مى رود كه آن را با تغييرى اندك در كتب صحاح خود روايت كرده اند .

 و در تبيين جمله «وإنَّهُ لَيَتَقَرَّبُ إلَىَّ بِالنَّوافِلِ حَتّى اُحِبَّهُ ؛ او با انجام دادن نوافل ، به من نزديك و نزديك تر مى شود تا آن جا كه او را دوست مى دارم» ، مى گويد :

 نوافل ، همه اعمال غير واجبى است كه براى خداوند سبحان به جاى آورده مى شود ؛ ليكن تخصيص آن به نمازهاى مستحبّى، عارضى و حاصل استعمال عرف است . معناى محبّت خداى سبحان نسبت به بنده ، توفيق دادن او براى دورى جستن از سراى فريب و ترقّى به سوى عالم نور ، و انس گرفتن به خدا و وحشت از ماسواى او و يكى شدن همه انديشه ها و هموم است . يكى از عارفان مى گويد : «اگر مى خواهى مقام خود را بشناسى ، بنگر تو را در كجا جاى داده است» .

 و نيز در توضيح گفتار خداوند متعال در حديث قدسى كه «فَإِذا أَحبَبتُهُ كُنتُ سَمعَهُ الَّذى يَسْمَعُ بِهِ ؛ [5] پس چون او را دوست بدارم ، گوش شنوايش خواهم  بود . . .» ، مى گويد :

 صاحب دلان را در اين مقام ، كلماتى ارجمند ، اشاراتى رمزى و تلويحاتى ذوقى است كه مشام جان ها را مى نوازد و معطّر مى كند و استخوان هاى پوسيده را زنده مى سازد كه تنها آنان كه تن خود را با رياضت ، خسته كرده اند و جانشان را با مجاهدت ، رنجه ساخته اند و مشرب آنان را دريافته اند و مقصود و مطلبشان را فهميده اند ، به معانى و ژرفايش دست مى يابند .

 امّا كسى كه به سبب دل بستن به بهره هاى دنيوى و فرو رفتن در لذّات جسمانى ، اين رمزها را درنيافته و به اين گنجينه ها راه نبرده است ، به هنگام شنيدن اين سخنان ، در آستانه خطر بزرگى ، همچون فرو رفتن در تاريكى هاى الحاد و در افتادن در پرتگاه هاى حلول و اتّحاد است ؛ كه خداوند به غايت، از چنين انديشه هايى برتر است.

 ما در اين مقام ، به گونه اى كه دريافت آن بر اذهان آسان باشد ، مى گوييم كه در اين تعبيرات ، مبالغه در قرب و بيان چيرگى محبّت بر ظاهر و باطن و پيدا و پنهان بنده است . بنا بر اين، مقصود ـ واللّه اعلم ـ آن است كه چون بنده ام را دوست بدارم ، او را به جايگاه انس خود فرا مى كشم و به عالم قدس برمى آورم و انديشه اش را در اسرار ملكوت ، غرقه و حواسش را منحصر به برگرفتن انوار آن مى كنم . در نتيجه ، قدمش در مقام قربْ استوار مى گردد و گوشت و خونش با محبّت درمى آميزد ، تا آن كه خود را فراموش كند و از حسّ خود غافل گردد و اغيار در برابرش از ميان بروند، تا آن جا كه به منزله چشم و گوش او گردم . [6]