يعنى اى على بن محمّد سمرى عظيم گرداند خداى تعالى اجر و ثواب برادران تو را در باب مصيبت وفات تو، به درستى كه تو چشنده مرارت مرگى مابين اين زمان تا شش روز ديگر ، پس عزم كن بر كار خود و متوجّه آن باش و وصيّت مكن به احدى و وصىّ خود مگردان كسى را كه بوده باشد قائم مقام تو بعد از وفات تو ، پس به تحقيق كه به وقوع انجاميده است غيب تامّه ـ كه عبارت از غيبت كبرى آن حضرت عليه السلام است ـ پس نخواهد بود ظهور ما مگر بعد از دستور خداى ـ كه بلند مرتبه است ذكر او ـ و اين ظهور بعد از به طول انجاميدن روزگار و قساوت دل هاى تبهكار و پر شدن زمين از جور و جفاى اشرار خواهد بود ، و زود باشد كه بيايد از شيعه ما كسى كه دعوى ديدن ما نمايد پيش از خروج سفيانى و اصحاب او. ^۱ و چنين كسى بسيار دروغگوى مفترى است ، و نيست قوّتى و نه توانايى بر كارى مگر به يارى خداى بلند مرتبه بزرگ.
و فوت شد شيخ ابوالحسن رضى الله عنه بعد از شش روز از ابراز اين توقيع و به انتها رسيد زمان غيبت صغرى و واقع شد زمان غيبت كبراى آن حضرت عليه السلام كه الحال ما در آنيم و از بدو آن تا اين سال ما كه هزار و يكصد و هشت هجرى است ، هفتصد و هفتاد و نه سال است كه منتظران طلوع آن آفتاب اوج هدايت ، و درىّ سپهر ولايت ، در فجر صادق يقين ، دور از ريب ، اجر و ثواب ايمان به غيب در مى يابند.
و بعضى مدّت زمان غيبت صغرى را شصت و نه سال گفته اند بنابر آن كه مبدأ آن را از وقت رحلت حضرت امام ابو محمّد عسكرى عليه السلام گرفته اند ، و آن در جمعه هشتم ربيع الأوّل سنه دويست و شصت واقع شد. ^۲
روايت كرده شيخ كلينى قدس سره در باب اوّل كتاب توحيد الكافي ^۳ به سندى معتبر از محمّد بن اسحاق خفّاف و او از رجال عامّه است امّا ميل و محبّتى به جانب اهل بيت