حضرت كه مى فرمودند :
به درستى كه خالى نخواهد ماند ، مگر آنكه در آن امامى است از براى آنكه اگر زياد كنند مؤمنان چيزى را بر دين خدا ، ايشان را برگرداند و اگر كم نكنند چيزى را ، او تمام كند از براى ايشان ^۱ .
تمام شد حديث شريف.
و تو مى دانى يقيناً كه در عصر ائمّه گذشته عليهم السلام به طور ظاهر ، شهر به شهر و ديار به ديار نمى گشتند كه هر جا مؤمنان زياد كرده اند ، ايشان را كم كنند و اگر كم كرده اند ، ايشان زياد كنند و بسا آنكه سال هاى دراز در حبس ظالمين بودند ، چنانكه حضرت موسى كاظم عليه السلام هفت سال و به روايتى سيزده سال در حبس بودند و شيعيان ايشان خبر نداشتند كه ايشان در كجا محبوسند .
و در حديثى كه ذكر شد فرمودند كه : «وجود امام در روى زمين از براى اين است كه اگر مؤمنان زياد كنند چيزى را ، او كم كند و اگر كم كردند ، او تمام كند» ، پس معلوم شد كه تصرّف ايشان در عالم غيب است و قلوب شيعيان ايشان در دست ايشان است و هدايت مى كنند آنها را و بازمى دارند از هر زياده و نقصانى ، چنانكه قلوب اولياى شيطان در دست اوست و آنها را گمراه مى كند و دليل بر اينكه ايشان مى دمند در دل هاى شيعيان خود هدايت را ، چنانكه وسواس خنّاس در سينه مريدهاى خود وسوسه مى كند ، در طرف مقابل حديثى است كه مى فرمايد : مامِن عبد أحبّنا ، و زاد في حبّنا ، و سئل عن مسألة إلّا و نقلنا في روحه جواباً لتلك المسألة^۲ يعنى : نيست بنده اى كه دوست دارد ما را و زياد كند در دوستى ما و سؤال شود از مسأله ، مگر آنكه ما مى دهيم در دل او جوابى از براى آن مسأله و باز فرمود :إنّ لنا مع كُلّ وليّ اُذناً سامعة و لساناً ناطقاً^۳ ؛