درآمد

شبه جزيره عربستان، در نگاه اول، صحراى خشك و بى آب و علفى را در نظر انسان مجسم مى كند. اين بيابانِ سوزانِ مملو از شن و ماسه، بين نجد و بحرين كه الربع الخالى نام دارد.
قطعه اى از اين بيابان، به سبزى مى گرايد و خرم شده كه. گويى خداوند قطعه اى از بهشت را ارزانى صحرا كرده است. اين منطقه قطيف نام دارد. قطيف واحه اى در كنار باخترىِ خليج فارس، در شمال بندر امام و در جنوب غربى بندر رأس التنوره است. ياقوت حموى آن را چنين معرفى كرده است:
مدينة بالبحرين هى اليوم اعظم مدنها و كان قديما اسما لكورة هناك غلب عليها الآن اسم هذه المدينة و قال الحغصى: القطيف قرية لجذيمة عبدالقيس. ^۱
ابوالفداء، قطيف را از ناحيه احسا مى شمارد ^۲ و اين تفاوت به جهت آن است كه گاهى به همه سواحل خليج تا بحرين كنونى، بحرين اطلاق مى شده است كه احسا از آن بخش، امروزه در عربستان سعودى قرار گرفته است.
اين منطقه از ديرباز از مراكز شيعيان و محبان خاندان عصمت و طهارت عليهم السلام در حجاز و خاستگاه علماى زيادى بوده است.

مؤلف

از عالمان و مراجع سده سيزدهم هجرى در قطيف، احمد بن صالح بن سالم بن طوق قطيفى است.