حسن بن صالح از جمله علماء ايشان خواندن قنوت را در آن مستحب مى دانند. ^۱وَ يَداهُ مَضْمُومَتا الاَصابع و هُوَ جالِسٌ في التَشَهُّدِ ، فَلَمّا فَرَغَ مِنَ التَشَهُّد سَلَّمَ وَ قالَ يا حَمّاد هكذا صَلِّ.
و انگشتان هر دو دست آن حضرت به هم چسبيده بود بر حالى كه نشسته بود براى گفتن تشهّد ، پس چون فارغ شد از تشهّد ، اداى سلام نمود و فرمود كه اى حمّاد بر اين منول كه مشاهده نمودى نماز بگذار.
و بايد دانست كه دو ركعت كه امام عليه السلام تعليم كيفيّت گذاردن آن به حمّاد فرمود آن قدرى است كه نماز فريضه يوميّه كمتر از آن نمى شود ، خواه در حضر و خواه در سفر بلكه نماز كمتر از آن نيست ، خواه واجبى و خواه سنّتى مگر يك ركعت و تركه بعد از هشت ركعت نماز شب و دو ركعت شفع گذارده مى شود و آن هم به اعتبار كمال ارتباطى كه با دو ركعت شفع دارد با آنها يك نماز حساب مى شود و مجموع را نيز وتر مى گويند اگر چه جدا از آن دو ركعت است به اعتبار تخلّل سلام در ميانه آنها بنابر مذهب اماميّه ، و سنّيان سه ركعت را متصّل مى كنند بدون سلام در وسط.
امّا فريضه يوميّه زياد از دو ركعت مى باشد مثل نماز مغرب كه در حضر و سفر سه ركعت است و نماز ظهر و عصر و عشا كه در حضر چهار ركعت است. و آن ركعات زايده اخيره در كيفيّت موافق دو ركعت اوّلند مگر در قرائت ، چه در دو ركعت اوّل حمد و سوره هر دو خوانده مى شود چنان كه دانستى ، و در ركعات اخيره حمد به تنهاى خوانده مى شود. يا بدل حمد تسبيح كرده مى شود چهار تسبيح يعنى سُبْحانَ اللّه وَ الحَمْدُ للّه وَ لا اِله الّا اللّه وَ اللّه اَكْبَر يك مرتبه ، يا دوازده تسبيح كه اينها سه مرتبه گفته شود يا نه تسبيح كه سُبْحانَ اللّه وَ الحَمْدُ للّه وَ لا اِله الّا اللّه سه مرتبه گفته شود ، يا ده تسبيح كه بعد از نه تسبيح كه مذكور شد يك مرتبه و اللّه اكبر گفته شود. و اگر بعد از فراغ از تسبيحات يك مرتبه استغفراللّه گفته شود بهتر است.