و پوشيده نماند كه حكم استحباب اذان و اقامه به اعتقاد فرقه ناجيه اماميّه بر طبق آثار صدق آيين مرويّه از ائمه طاهرين عليهم السلام مأخوذ است از وحى الهى به حضرت رسالت پناهى صلى الله عليه و آله مثل ساير احكام دينيّه و شعاير مليّه.
و [برخى را] را عقيده فاسده آن است كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله امر فرمود به نواختن ناقوس براى اعلام مردم به نماز و جمع شدن ناس به جهت آن ، پس روايت كند عبداللّه بن زيد كه در خواب ديدم من مردى را كه در دست داشت ناقوسى ، پس گفتم به او كه آيا مى فروشى اين ناقوس را؟ آن مرد گفت كه چه مى كنى تو اين را؟ گفتم كه مى خواهم آن را براى خواندن مردم به نماز ، پس گفت آن مرد كه آيا دلالت نكنم تو را به چيزى كه بهتر از اين باشد براى اين مطلب گفتم كه بلى دلالت كن. پس تعليم من كرد آن مرد اذان را ، بعد از آن گفت وقتى كه بر مى خيزى از براى نماز پس بگو اين كلمات را و تعليم من كرد اقامه را ، پس چون صبح شد آمدم به خدمت حضرت رسول صلى الله عليه و آله و عرض كردم خواب خود را ، پس فرمود حضرت كه اين خواب حقّى است ان شاء اللّه ، پس فرمود به من كه برو به اتّفاق بلال و تعليم كن به او اذان را تا او اذان گويد چون بلند آوازتر است او از تو ، پس چون تعليم بلال كردم اذان را و بلال اذان گفت شنيد آن را عمر خطّاب و بيرون آمد بر حالى كه مى كشيد دامن رداى خود را بر زمين و گفت يا رسول اللّه سوگند به آن كسى كه مبعوث گردانيده تو را به حق كه من نيز در خواب ديدم آنچه را عبداللّه ديده بود ، و فرمود پيغمبر كه فللّه الحمد. ^۱
و هر كه را اندك بيدارى و بصيرتى بوده باشد و داند كه اعتماد حضرت خيرالانام در احكام شرعيّة بر وحى الهى به مثابه اى بود كه حق جلا و علا در شأن رفعت زاى او در فرقان حميد مى فرمايد كه : «ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى* إنْ هُوَ إلاّ وَحْيٌ يُوحى»^۲ پس مى داند