فعل است به معنى تَعالِ و اَقِبل يعنى بيا و رو بيار به نماز ،
و دو مرتبه حَىَّ عَلَى الفَلاحِ ، يعنى بيا به فيروزى يعنى به كارى كه باعث فوز و فيروزى به سعادت اخروى است يعنى نماز ،
و دو مرتبه حَىَّ عَلَى خَيْرِ الْعَمَلَ ، يعنى بيا به بهترين عمل ها يعنى نماز.
چنان كه در روايت آمده كه سؤال كرد معاوية بن وهب از حضرت ابا عبداللّه عليه السلام از افضل آنچه نزديك مى شوند به آن بندگان به سوى پروردگار ايشان و از دوست ترين اعمال به سوى خداى تعالى ، پس آن حضرت فرمود كه نمى دانم چيزى را بعد از معرفت افضل از نماز. ^۱
و مراد به معرفت اعتقاداتى است كه با آنها ايمان متحقق مى شود و سنّيان ساقط نموده اند اين فصل را از اذان و اقامه و بد مى دانند گفتن آن را ، و به جاى آن در اذان صبح الصَلاةُ خَيْرٌ مِنَ النُومْ مى گويند ، يعنى نماز بهتر است از خواب ، و همانا باعث بر بدعت اين اسقاط اجتهاد عمر است كه هرگاه مردم در وقت هر نمازى بشنوند كه نماز بهتر از هر كار و كردارى است ، سست مى شوند در اقدام بر جنگ و اتيان به جهاد و اين باعث فساد است.
و پر ظاهر است كه كسى كه تغيير دهد حكم مقرّر خدا و رسول را از روى رأى و صواب ديد خود پس خود را اعلم به مصالح و مفاسد دينيّه و دنيويّه مى داند از داناى حكيم جلّ شأنه و رسول واجب التكريم ؛ و... .
و دو مرتبه اَللّهُ اَكْبَر ، و دو مرتبه لا اِلهَ الاّ اللّه يعنى نيست خداى سزاوار پرستشى مگر اللّه .
و سنّت است فاصله كردن ميانه اذان و اقامه به دو ركعت نماز يا سجده اى يا نشستنى يا دعايى يا ذكرى يا سكوتى. ^۲
و فصول اقامه هفده فصل است به اسقاط دو تكبير از اوّل اذان و يك تهليل از آخر