First, it suggests that the sequence of the Quranic text from surahs 91 to 114 had already been established by 91 / 710.
Second, the clustering of the short surahs in this sequence probably means that the arrangement of the entire Quran generally in the order of the length of the surahs had already been adopted.
Finally, surahs 1 and 113-14, which the compiler of one pre-‘Uthmanic codex, ‘Abd Allah b. Mas‘ud (d. 32/653), had supposedly refused to accept as part of the revelation, had already been incorporated into the text. ‘Umar b. ‘Abd al-‘Aziz, the one Umayyad whose piety was respected even by the ‘Abbasid enemies of his family, is unlikely to have admitted anything but the officially recognized version of the Quranic text; indeed, the inclusion of these passages at the Prophets own mosque may have constituted official recognition.
The choice of this extended passage for the qiblah wall is difficult to explain in terms of a single coherent message. It appears from a study of reports by Ibn Rustah and other observers that there had been an inscription of al-Walid on the southern facade of the courtyard, which had been destroyed by Kharijites in 130/747, during the reign of Marwan II (127-32/744-50).

اول: اين کتيبه نشان مي‌دهد که ترتيب سور 91 تا 114 قبلاً در سال 91 هجري در متن قرآن مشخص شده بود.
دوم: همچنان که رديف‌شدن سور کوتاه، احتمالاً معنايش اين است که ترتيب و نظم تمام قرآن به ترتيب طول سور از قبل پذيرفته شده بود.
سوم: سوره‌هاي حمد و معوذتين که عبدالله بن مسعود (يکي از صاحبان مصحف نسخه ماقبل عثمان) ظاهراً آنها را به عنوان بخشي از وحي نپذيرفت، قبلاً در متن قرآن گنجانده شده بودند زيرا عمر بن عبد‌العزيز تنها خليفه اموي است که دينداريش حتي به وسيله دشمنان عباسي خاندان او مورد احترام بود؛ بعيد است که چيزي را به جز متن رسمي قرآن به نام متن عثماني پذيرفته باشد. در حقيقت گنجاندن اين عبارات در مسجد پيامبر مي‌تواند شناخت رسمي قرآن را تشکيل دهد.
توصيف [علت] انتخاب اين متن طولاني براي ديوار قبله، برحسب يک پيغام منسجم واحد، مشکل است. از مطالعه گزارش‌هاي «ابن ‌روستا» و ديگر مشاهده‌کنندگان، چنين بر‌مي‌آيد که کتيبه الوليد، در سر در جنوبي حياط وجود داشته است و در سال130 ـ در خلال حکومت مروان دوم ـ توسط خوارج از بين رفت.