In fact, although Wansbrough has noted, in his argument for a late compilation of the Quran, that the text was not used as a basis for legal decisions before the ninth century, there is abundant evidence from the Umayyad period that it was already sufficiently familiar to the community at large to provide easily recognizable claims to political legitimation and for religious propaganda.

C) Copying The Quran

There is additional, more oblique evidence bearing on the issue of the Quranic text. The aforementioned inscription in the mosque at al-Madinah provides a starting point. Ibn al-Nadim reported in the late tenth century (before 380/990) that one Khalid b. Abi al-Hayyaj, sahib ‘Ali, had been responsible for executing it. Khalid was in all probability a younger brother of Hayyaj b. Abi Hayyaj (sic), named in another source as one of those who witnessed the testament of ‘Ali b. Abi Talib in 39/660. Khalid also made copies of the Quranic text and other manuscripts for al-Walid and ‘Umar b. ‘Abd al-‘Aziz. It was Sa‘d, a scribe in the employ of al-Walid, who initially recruited him;

در حقيقت هر‌چند «ونزبرو» بر جمع‌آوري متأخر قرآن و عدم استفاده از آن به عنوان مبنايي براي احکام شرعي تا پيش از قرن نهم ميلادي، استدلال مي‌کند، ولي ما مي‌گوييم شواهد کافي در دست است که نشان مي دهد در دوره امويان، جامعه به طور کامل و کافي با قرآن آشنا بوده که حتي در مباحث سياسي به منظور اثبات مشروعيت سياسي، و نيز براي تبليغات مذهبي، از قرآن بهره مي‌گرفتند.

3ـ استنساخ قرآن

شواهد غير‌مستقيم ديگري نيز بر تدوين متن رسمي قرآن دلالت دارند. کتيبه مذکور در مسجدالنبي نقطه آغاز را نشان مي‌دهد. ابن‌نديم گزارش مي‌کند در اواخر قرن دهم (قبل از 380هجري)، فردي به نام خالد بن أبي‌الهياج صاحب علي، مسؤول اجراي کتيبه ياد شده بود. خالد به احتمال قوي برادر جوان‌ترِ هياج ابن أبي‌الهياج است که در منبعي ديگر به عنوان يکي از کساني معرفي شده که شاهد وصيت علي عليه السلام در سال39 بوده است. خالد، همچنين نسخه‌هايي از متن قرآن و ديگر نسخ خطي را براي «الوليد» و «عمر بن عبدالعزيز» استنساخ کرده است. ‌»سعد» منشي و کاتب الوليد، در ابتداء، خالد را به کار گماشت.