روایت های تأویلی باطنی؛ تأویل یا تداعی معانی
سال
بیست و دوم / شماره پیاپی
85 /
صفحه
3-29
چکیده :
نوشتۀ حاضر در پی طرح این ادعا است که پارهای از روایت های تأویلی - که با ساختار کلام و دلالت های متعارف زبانی قابل استناد به متن نیستند - در حقیقت تأویل نیستند. هر چند از این گونه روایت ها به تأویل تعبیر شده اند، اما به دلیل شباهت آنها به تأویل و از باب استطراد، چنین نام گرفته اند. اینها به جهت مشابهت هایی که با متن دارند، تداعی معانی هستند. گویندگان، بنا به پاره ای ملاحظات، این تأویل گونها را در زیر آیه ای و با اشاره به آن گفته اند. بررسی این ادعا و شواهد آن، و ارائۀ دیدگاه صاحبنظران در این باره، رویکرد این پژوهش است. این پژوهش در صدد است تا با رصد کردن این گونه از تأویل نماها و با روش توصیفی تحلیلی، تکلیف زبان شناختی آنها را روشن نماید، و میزان نسبت آنها با متن و اعتبارشان را بررسد.
کلیدواژههای مقاله :تداعی معانی؛ روایات های تأویلی باطنی؛ تأویل قرآن؛ روایت های تأویل نما