اللَّهُمَّ وَ حَمَلَةُ عَرْشِكَ الَّذِينَ لَا يفْتُرُونَ مِنْ تَسْبِيحِكَ، وَ لَا يسْأَمُونَ مِنْ تَقْدِيسِكَ، وَ لَا يسْتَحْسِرُونَ مِنْ عِبَادَتِكَ، وَ لَا يؤْثِرُونَ التَّقْصِيرَ عَلَي الْجِدِّ فِي أَمْرِكَ، وَ لَا يغْفُلُونَ عَنِ الْوَلَهِ إِلَيكَ.^۱
امام در همين عبارت کوتاه به چندين آيه قرآن اشاره کرده است که ما تنها قسمت «وَ لَا يسْتَحْسِرُونَ مِنْ عِبَادَتِكَ» را که توحيد عبادي است، از قرآن شاهد مي‌آوريم:
وَ لَهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَنْ عِنْدَهُ لا يسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ لا يسْتَحْسِرُونَ. ^۲

صفات خداوند در قرآن و صحيفه سجاديه

پس از آن که مراتب توحيد را در صحيفه سجاديه بر قرآن عرضه کرديم و يکساني آنها را يافتيم، از مقايسه صفات خداوند در قرآن و صحيفه سجاديه نيز به نتايج زيبايي رسيده‌ايم. صفات ثبوتي خداوند، مانند: اول، آخر، تواب، غني، مفضل، مهلک، رازق، محيط، رقيب، وارث، مجيب، سميع، عليم، عفو، غفور، روؤف، رحيم، هادي و...و صفات سلبي، مانند: فرزند داشتن، دگرگوني و...نيز در صحيفه تضمين و يا تلميح شده است؛ ^۳ براي نمونه يکي از صفات خداوند مفضِل يا متَفَضِّل بودن است. مفضل به معناي کسي است که بيش از استحقاق مي‌بخشد و نيکي مي‌کند. ^۴ امام در دعاي خود خدا را چنين مي‌خواند:
وَ يا مَنْ لَا يكَافِي عَبْدَهُ عَلَي السَّوَاءِ.^۵
اگر چه در اين عبارت کلمات قرآني نيست، اما همين مضمون را در آيه زير مي‌توان يافت:
مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثالِها. ^۶
و يا در قسمتي ديگر از همين دعا آمده است:
وَ أَنْتَ الَّذِي زِدْتَ فِي السَّوْمِ عَلَي نَفْسِكَ لِعِبَادِكَ، تُرِيدُ رِبْحَهُمْ فِي مُتَاجَرَتِهِمْ لَكَ، وَ فَوْزَهُمْ بِالْوِفَادَةِ عَلَيكَ، وَ الزِّيادَةِ مِنْكَ.^۷
اين قسمت دعا نيز مستند قرآني ديگري دارد:
فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ وَ يزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ. ^۸