امام خود و خانواده را از شرّ شيطان در پناه قرآن قرار مي‌دهد، ^۱ آن‌سان که قرآن دستور داده است ^۲ . حتي مبارزه منفي امام با دشمنانش نيز برگرفته از آموزه‌هاي قرآني است. امام در دعاي 48، مشروعيت خلفايي را که در جايگاه امامان نشسته‌اند، به چالش مي‌کشاند و سپس آنان را لعنت مي‌کند. در منطق قرآني، آزار دهندگان خدا و پيامبر( ^۳ ، کتمان کنندگان نشانه‌هاي روشن هدايت، ^۴ دروغگويان ^۵ و ستم‌‌کاران ^۶ شايسته لعن و نفرين‌اند. کساني که رابطه ژرف قرآن و صحيفه را دريافته‌اند، بي‌گمان مفهوم لعنت را در کلام امام در مي‌يابند:
اللَّهُمَّ الْعَنْ أَعْدَاءَهُمْ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الآْخِرِينَ، وَ مَنْ رَضِي بِفِعَالِهِمْ وَ أَشْياعَهُمْ وَ أَتْبَاعَهُمْ.^۷
نمونه ديگري که بيانگر روح مشترک قرآن و صحيفه سجاديه است، رابطه رضامندي و ميزان اعتماد انسان به دانش الهي است. در قرآن مي‌خوانيم:
عَسي أَنْ تَكْرَهُوا شَيئاً وَ هُوَ خَيرٌ لَكُمْ وَ عَسي أَنْ تُحِبُّوا شَيئاً وَ هُوَ شَرٌّ لَكُمْ وَ اللهُ يعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ. ^۸
خوش و ناخوش دانستن کارها از آن روست که انسان از حکمت الهي آگاهي ندارد و چنانچه به حکمت الهي دست يازد، بي‌ترديد، تحمل مشکلات براي انسان آسان خواهد شد. قرآن مجيد سبب ناخشنودي انسان از گرفتاري‌ها را بي‌اطلاعي از علم الهي مي‌داند و امام سجاد عليه السلام نيز در دعاي خود مي‌خواهد تا اطاعت محض خدا نصيب وي شود؛ به گونه‌اي که خوشنودي و ناخشنودي‌اش با خواست الهي همسان شود:
وَ أَلْهِمْنَا الِانْقِيادَ لِمَا أَوْرَدْتَ عَلَينَا مِنْ مَشِيتِكَ حَتَّي لَا نُحِبَّ تَأْخِيرَ مَا عَجَّلْتَ، وَ لَا تَعْجِيلَ مَا أَخَّرْتَ، وَ لَا نَكْرَهَ مَا أَحْبَبْتَ، وَ لَا نَتَخَيرَ مَا كَرِهْتَ.
نکته زيبا در اين دعا، در کنار آيه ياد شده، بيانگر آن است که انقياد و اطاعتي ما را به مقام رضا مي‌رساند که از روي علم باشد و هر چه علم انسان به خداوند افزون شود، واکنش‌هايش در برابر