4. ابوالعباس عبداللّه بن جعفر بن حسين حميرى قمى، دانشمندان فن رجال مى گويند: استاد و شيخِ همه دانشمندان قم و از محترم ترين ايشان بوده و در سال 290 و اندى به كوفه رفته است، و طالبان علم از او حديث بسيار استماع كرده اند. وى كتاب هاى زيادى دارد. نجاشى مى گويد:
شيخ القميين و وجههم قدم الكوفة سنة نيّف و ستّين و مأتين و سمع أهلها منه و أكثروا و صنّف كتبا كثيرة.
5. ابوالحسن على بن ابراهيم بن هاشم قمى از بزرگ ترين اساتيد و مشايخ حديث قم در قرن سوم شمرده شده و تا آنجا كه اطلاع داريم تا سال 307 زندگى كرده است. وى مورد كمال اعتماد بوده و احاديث فراوان آموخته و تأليفات زياد داشته است. نجاشى در مورد او مى گويد:
ثقة فى الحديث، ثبت، معتمد، صحيح المذهب، سمع فأكثر و صنف كتبا.
طبرسى درباره ايشان گفته است: «إنه من أجلّ روات أصحابنا» و علامه رازى از وى چنين ستايش مى كند: «من أجلّة مشايخ الكلينى».
6. ابوجعفر محمد بن الحسن بن فروخ الصفار متوفاى سال 290 از اصحاب حضرت عسكرى عليه السلام بوده و در ميان دانشمندان قم بسيار محترم و مورد وثوق است. رجاليون او را با الفاظ «عظيم القدر» و «ثقة» مى ستايند. نجاشى مى گويد: «كان وجها فى أصحابنا القميين، ثقة، عظيم القدر، راجحا، قليل السقط فى الرواية له كتب».
كلينى در قم، از اين اساتيد كه از بزرگ ترين مشايخ عصر و از برجسته ترين دانشمندان قم بوده اند كسب علم نموده و قسمت اعظم روايات خود را از اينان استماع كرده است. بررسى در احوال مشايخ ديگر كلينى نشان مى دهد كه ايشان مراكز علمى بزرگ عصر، از جمله كوفه، بغداد و رى را در طلب علم جستجو كرده و نيز از مشايخ آن نواحى در امر حديث استفاده ها برده است.
ايشان علاوه بر مشايخ قم و كوفه و رى و بغداد، با دانشمندانى از شهرها و نواحى ديگر چون نيشابور و سعدآباد و آذربايجان و يمن هم مجالست داشته و از آنان استفاده كرده است.