مبانی قرآنی توبه در صحیفه سجادیه
سال
چهارم / شماره پیاپی
9 /
صفحه
22-40
چکیده :
صحیفۀ سجادیه، میراث گرانقدر و زندگی ساز سیّد ساجدان علیبن الحسین(ع) است که به زبور آل محمّد(ص) مشهور گشته است. در ذیل حدیث متواتر و ارجمند ثقلین و نیز مفاد کلام رسولالله(ص) «انتم مع القرآن و القرآن معکم» آموزه های روایی و قرآنی همسوی و همسان هستند. بدینسان مطالعۀ درونمایۀ صحیفۀ سجادیه از این منظر پژوهشی ضروری و ثمربخش است. چنانچه در بررسی، ارتباط محتوایی ژرف میان این دو میراث گرانسنگ تبیین شود، میتواند دلیلی استوار به صحت انتساب صحیفه به امام(ع) باشد. این پژوهش با تبیین ارتباط قرآن و صحیفه و توجه به تفسیر آیات در زمینۀ خاستگاههای توبه تلاشی در راه نشان دادن پیوند محتوایی این دو کتاب شریف است. پژوهش حاضر، با مراجعه به صحیفۀ سجادیه، مهمترین خاستگاه های توبه را - که ریشه در ذات متعالی و صفات کمال پروردگار دارد مانند قدرت، رحمت، غفّاریت، توابیّت، فضل - استخراج نموده، سپس هرکدام از این اصول را مورد تحلیل و بررسی بیشتر قرار داده است.
کلیدواژههای مقاله :قرآن، صحیفۀ سجادیه، توبه، مبانی