1. تأييد

وى در موارد بسيارى، از احاديث ديگر، به طور مستقيم يا غير مستقيم براى تأييد حديث مورد نظر، استفاده كرده است و شايد بارزترين استفاده اى كه از ديگر روايات در شرح احاديث مى شود، تأييد آوردن باشد.
شارح در بعضى موارد، پس از بيان معانى و وجوه مختلف براى يك حديث، در حمل آن بر معناى مرجوح، به ديگر رواياتْ استناد مى كند.

2. تبيين

توجّه و دقّت در ديگر روايات، اين فايده را به دنبال دارد كه بهتر و راحت تر مى توان روايت مورد نظر را شرح داد. گاهى در بعضى روايات، مفهومى نهفته است كه فقط با ديگر روايات، قابل درك و فهم است. مثلاً حديث: «برخود آسان نگير تا سست نشوى» را به كمك روايت: «كسى كه در پيرامون شبهات بگردد، نزديك است كه در آن واقع شود». اين حديث، تبيين مى كند كه اگر مرتكب مكروهات شدى، راحت تر هلاك مى شوى. ملّا صالح، در شرح خود، بسيار از اين موارد استفاده كرده و ميان دو حديث متفاوت، جمع كرده است.

3. توسعه

در بعضى موارد، معناى يك حديث، در سايه ديگر احاديث، توسعه پيدا مى كند و دامنه آن گسترده تر مى گردد و اگر به اين نكته توجّه نشود، گاهى به لغزش اعتقادى گروهى مى انجامد. در شرح ملّا صالح، اين مطلب مدّ نظر بوده و وى درباره مسئله ايمان و كفر، توضيحات لازم را بيان كرده است.