ميان عامّه پذيرفته شود ؛ چنان كه گاه دستگاه حكومت ، با به رسميت شناختن يك تاريخ ، اين كار را انجام مى داد .
براى مثال ، درباره سيزدهم رجب و تعيين رسمى آن به عنوان روز ولادت امام على عليه السلام ، شاه سلطان حسين اقدام كرد :
پادشاه فرمود كه ايشك آقاسى باشى همه علماى اعلام و مدرّسين و متوسّطين را اجتماع فرمودند در خانه ميرزا باقر صدرخاصه و بعد از منازعات ، آقا جمال و ميرمحمّد باقر ـ سلّمهما اللّه ـ و قريب هشتاد نفر ترجيح دادند كه روز ولادت آن حضرت ، سيزدهم رجب است و شيخ الإسلام و پسرش محمّد حسين [تبريزى] و دامادش ملّا عبد الكريم ، هفتم شعبان را روز ولادت آن حضرت گمان كردند و هر كس اعتقاد خود را نوشته . محصّل امر مزبور ، به نظر اشرف رسانيد و اين مجمع در شنبه ، يازدهم شهر رجب ، منعقد شد و پادشاه والاجاه ، ترجيح مُجمع عليه داده ، سيزدهم را عيد قرار داد و شب تا صبح به طريق ساير اعياد ، نوبه را فرو گوفتند و آن روز را مجلس ساختند ، و قول هفتم را كه از قدما و متأخّرين قائلى نداشت و مستند آن ، به غير حديثى نبود ، اعتبار ننمودند ، چنانچه قول به اين كه ولادت با سعادت ، در هفتم ذى حجّه است يا در چهاردهم رمضان است نيز به غير حديثى ديگر ، سندى نداشت و كسى اعتبار نكرده بود . پس هر سه قول در يك مرتبه است ، لهذا ترجيح قول اوّل دادند و اين عيد از مخترعات شاه سلطان حسين بن شاه سليمان است ـ نفعه اللّه به فى الدارين ـ . ^۱
سپس نام حاضران از علما را آورده است .

تواريخ شرعيه در «الكافى»

بدون ترديد ، كتاب الكافى با توجّه به تاريخ نگارش آن ، يكى از كهن ترين آثارى است كه تواريخ شرعيه مربوط به معصومان عليهم السلام را ثبت كرده است . اين ، افزون بر مطالبى