رابعاً. شخصیت بی‌نظیر و پیرایه از هر گونه حرص و طمع حضرت عباس علیه السلام ایشان را از چنین افترایی بری می‌کند؛ چرا که اگر ایشان قصد جمع مال و مواریث برادران داشت، هرگز همراهی امام را تا کربلا پی نمی‌گرفت. در غیر این صورت، می‌توانست در مدینه بماند و وارث اموال ایشان در مدینه باشد یا با دادن امان‌نامه از سوی شمر۱ دست از سربازی و علم‌داری سپاه امام حسین علیه السلام بکشد و یا در شب عاشورا _ که امام اجازه ترخیص به کسان و یاران خویش می‌دهد۲ _ پای خود را از معرکه کنار نهد. مرحوم علی اکبر غفاری، مصحّح مقاتل الطالبیین، پس از ترجمه این واقعه گوید:
۰.این نظر مؤلف است و بسیار خنک، بلکه خلاف انصاف است و هرگز چنین شخصیتی مثل عباس بن علی علیه السلام، در چنین موقع حسّاسی نظر به این امور پست دینوی نخواهد داشت و سرباز فداکاری چون او معقول نیست، چنین فکر ناپسندی در آن هنگام در مخیّله‌اش خطور کند.۳
امام صادق علیه السلام در باره شخصیت ایشان می‌فرماید:
۰.كان عمّنا العباس بن علی نافذ البصیرة، صلب الإیمان، جاهد مع أبی عبداللّه الحسین علیه السلام و أبلی بلاء حسناً، و مضی شهیداً.۴
3. توصیفی از حضرت عباس علیه السلام و قمر بنی‌هاشم خواندن او
ابوالفرج در توصیف حضرت عباس علیه السلام می‌نویسد:
۰.عباس مردی زیباروی و روشن چهره بود. بر مركب خوش هیكل عربی می‌نشست و پاهای او بر زمین خط میكشید؛ زیرا [او را] «قمر بنی هاشم» می‌خواندند. لوای حسین علیه السلام در روزی كه كشته میشد به دست او بود.۵
این توصیف _ که در بحار الأنوار نیز نقل شده۶ _ در منابع معتبر و کهن مشهود نیست و فقط توصیفی است که ابوالفرج بنا بر شنیده‌های خویش از عوام نقل کرده است. بنا بر این: 1. چنین توصیفی از معصوم علیه السلام صادر نشده است؛ 2. ملقّب ساختن حضرت عباس علیه السلام به
1.. تاریخ الطبری، ج۵، ص۴۱۵.
2.. همان، ج۵، ص۴۱۹.
3.. پاورقی مقاتل الطالبیین، ص۸۱.
4.. عمدة الطالب، ص۳۵۶؛ سرّ السلسلة العلویة، ص۸۹؛ مستدکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۵۰.
5.. مقاتل الطالبیین، ص۹۰.
6.. بحار الأنوار، ج۴۵، ص۳۹.
