ناله و گریه سر دهد که مردم به صدایش جمع شوند؛ بدان حدّ که مروان ‌بن ‌حکم با آن خباثت و عداوت شدید که نسبت به علی علیه السلام و اولاد علی علیه السلام داشت، در میان مردم بقیع آمده و همراه با آنها گریه و زاری سر دهد. مرحوم مقرّم در باره او می‌نویسد:

۰.ام البنین معارف الهی و آداب و رسوم محمدی صلی الله علیه و آله و سلم را در حد اعلی و یقین از شخص امیرالمؤمنین علی علیه السلام و از دو سرور جوانان اهل بهشت فراگرفته بود. بنا بر این، هرگز كاری را مغایر و ناسازگار با شریعت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم باشد، انجام نمی‏داد؛ اموری كه شریعت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به عنوان تحریم یا تنزیه نهی كرده است از این كه زن خودش را بدون ضرورت در معرض اجانب و بیگانگان قرار دهد و نباید صدایش را جز در موارد ضرورت به گوش نامحرم برساند.^۱

وقتی كه امام سجاد علیه السلام به ابوخالد كابلی _ كه در خانه را باز می‏كند _ با تعجب می‏فرماید:

۰.ای ابا خالد، زنی از اهل بیت ما از منزل بیرون می‏آید و نمی‏داند كه لای در منزل در اثر تاب خوردگی كج شده و درست بسته نمی‏شود، باید با شدت در را ببندد و این كار زیبنده دختران پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم نیست كه با شدت و با صدای بلند در را ببندند كه جلب توجه كند... و اما بیرون رفتن فاطمه زهرا علیها السلام در بقیع و گریه بر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در اثر اجبار بزرگان مدینه بود که وی را مجبور کردند و لذا سایبانی از شاخه‌های خرما در قبرستان بقیع درست کرد و آن را بیت الأحزان نامید که اگر این اجبار نمی‌بود، زهرا نیز از خانه‌ بیرون نمی‌رفت و علاوه بر این، هیچ‌کس نگفته است که زهرا گریه می‌کرد و مردم برای استماع ندبه‌های وی در اطرافش جمع می‌شدند و بر افول شمس نبوت و انقطاع وحی می‌گریستند.^۲

با توجه به آنچه كه بیان شد، كسی كه در مكتب اهل بیت علیهم السلام تربیت شده و رسوم و آداب آنها را فراگرفته باشد، هرگز دست از روش آنها بر نمی‌دارد. ام البنین نیز از این گونه افراد مسثنا نیست و نمی‏توان در باره وی تشكیك كرد كه زنی مانند او دست از حدود الهی _ كه خداوند بر عهده زنان گذاشته است _ بردارد...!