چه واجب فرموده بود، به علي واگذار كرد و در ذريّه برگزيده كه خداوند علم و ايمان را به ايشان عطا كرده بود، جاري شد. و دليل بر اعطاي علم و ايمان، سخن خداست: «آنان كه علم و ايمان به ايشان داده شده بود، گفتند: در نوشته خدا، تا روز رستاخيز چه قدر [در قبرها] مانديد؟». و اين تنها در نسل علي عليه السلام تا روز قيامت جاري است. امامت، جانشيني خدا و رسولش و جايگاه امير مؤمنان و ميراث حسن و حسين عليهما السلام است.
نكته باقي‌مانده، استدلال به گفته علامه طباطبايي در آيه نخست براي اثبات انحصار اين آيه به معصومان عليهم السلام است. سياق آيات در اين جا نيز نشان مي دهد كه اعطا شدگان علم و ايمان، كساني هستند كه قدرت سخن گفتن و پاسخ‌گويي به مجرمان را در روز قيامت دارند. همان مجرماني كه در آيه پيشين (آيه قبل چنين است: وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُقْسِمُ الْـمُجْرِمُونَ مَا لَبِثُواْ غَيْرَ سَاعَةٍ كَذَ لِكَ كَانُواْ يُؤْفَكُونَ و روزي كه قيامت بر پا مي شود، مجرمان سوگند مي خورند كه جز لحظه اي درنگ نكرده اند. آري، اين گونه دروغ مي بندند؛ سوره روم، آيه 55)، سخن و سوگند آنان را نقل كرده است. طبق آن دليل، تنها كساني در روز رستاخيز، قدرت سخن گفتن دارند كه معصوم باشند، مگر آن كه مقام هاي قيامت را در سخن گفتن با هم متفاوت بدانيم و بگوييم در برخي از جايگاه هاي اوّليه آن، سخن گفتن ممكن است و به تدريج كه جلو مي رود و به دوزخ و بهشت نزديك‌تر مي شود، كار قيامت سخت تر و سخن گفتن كمتر مي شود. در اين صورت ديگر نمي توان سخن گفتن را منحصر به معصومان عليهم السلام كرد و در نتيجه، آيه اعمّ از معصومان و ديگران مي شود.
هفتمين آيه: سوره سبأ، آيه 6: وَ يَرَي الَّذِينَ أُوتُواْ الْعِلْـمَ الَّذِي أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ هُوَ الْـحقَّ وَ يَهْدِي إِلَي صِرَ طِ الْعَزِيزِ الْـحمِيدِ.
طبرسي ذيل اين آيه، به نقل اقوال مفسّران پيشين پرداخته است و از قول قتاده آورده كه مراد، اصحاب پيامبر صلي الله عليه و آله هستند كه علم و معرفت به يكتايي خداوند، به آن‌ها داده شده است. طبرسي قول ضحاك كه مراد را مؤمنان اهل كتاب دانسته، نيز نقل كرده است. طبرسي احتمال ديگري را كه به سبب عام بودن آن، بهتر دانسته، عموم كساني مي داند كه به آنان علم و معرفت ديني داده شده است ( ترجمه مجمع البيان، ج 20، ص 212).
تفسيرهاي روايي، «اوتوا العلم» را در آيه، بر امير مؤمنان عليه السلام تطبيق داده اند، امّا مختص ايشان و منحصر به كسي نكرده اند ( نور الثقلين، ج 4، ص 315؛ البرهان، ج 4، ص 508 به نقل از تفسير قمي ). تفاسير جديد نيز، عالمان به خدا و نشانه ها و پيامبرش را مقصود از عطا شدگان علم در اين آيه دانسته ( الميزان، ج 16، ص 358) و به صراحت، سخن تفاسير روايي را از باب بيان مصداق اتمّ و اكمل دانسته اند ( تفسير نمونه، ج 18، ص 20).
هشتمين آيه: سوره محمّد، آيه 16: وَ مِنْهُم مَّن يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ حَتَّي إِذَا خَرَجُواْ مِنْ عِندِكَ قَالُواْ لِلَّذِينَ أُوتُواْ الْعِلْـمَ مَاذَا قَالَ ءَانِفًا أُوْلَـئِكَ الَّذِينَ طَبَعَ الله عَلَي قُلُوبِهِمْ وَ اتَّبَعُواْ أَهْوَآءَهُمْ.