ج 16، ص 117؛ تفسير نمونه، ج 16، ص 165). از اين آيه نيز مانند دو آيه پيشين، هيچ اختصاصي، استفاده نمي شود.
پنجمين آيه: مطابق با ترتيب فعلي قرآن، بايد آيه 49 سوره عنكبوت كه بلا فاصله پس از سوره قصص است، بيايد، امّا چون روايات الكافي به همين آيه نظر دارند و بحث اصلي بر سر همين آيه است، آن را در اين جا بحث نكرده و در آخر آيات مي آوريم.
ششمين آيه: سوره روم، آيه 56: وَ قَالَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْعِلْـمَ وَ الاْءِيمَـنَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِي كِتَـبِ الله إِلَي يَوْمِ الْبَعْثِ فَهَـذَا يَوْمُ الْبَعْثِ وَ لَـكِنَّكُمْ كُنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ.
طبرسي در اين جا نيز تنها همان معناي اوّليه و ظاهر را مراد آيه دانسته و گفته است: «مقصود، كساني هستند كه خداوند دليل‌هاي وجود خود را براي ايشان بر افراشته و آنان توانسته اند با دقّت و نظر در آن‌ها، به علم و يقين و ايمان به خدا و پيامبر برسند» ( ترجمه مجمع البيان، ج 19، ص 154).
امّا تفاسير روايي، بويژه نور الثقلين، البرهان و صافي، با استناد به روايتي از امام رضا عليه السلام مراد را تنها اهل بيت عصمت و طهارت دانسته اند ( نور الثقلين، ج 4، ص 192؛ البرهان، ج 4، ص 355؛ الصافي،
ج 4، ص 137). جالب توجّه آن كه اين حديث در الكافي و در باب نادر مربوط به فضيلت و صفات امام معصوم عليه السلام است. متأسّفانه علامه طباطبايي اين حديث را در تفسير شريف خود نياورده و در باره دلالت و عدم دلالت آن بحثي نكرده و مانند طبرسي، به معناي ظاهري «اوتوا العلم» بسنده كرده است ( الميزان، ج 16، ص 206). امّا مفسّران تفسير نمونه، به روايت اشاره كرده ولي بدون آن كه متنش را بياورند، آن را از قبيل بيان مصداق بارز و روشن آيه دانسته و از اين رو مانند طبرسي و علامه طباطبايي، مفهوم «اوتوا العلم» را همان مؤمنان آگاه دانسته و نظر برخي مفسّران را كه مقصود آيه را فرشتگان الهي خوانده اند، نيز نادرست ندانسته اند ( تفسير نمونه، ج 16، ص 485).
ما در اين جا متن صريح روايت را مي آوريم و قضاوت را به مخاطبان واگذار مي كنيم. گفتني است متن روايت طولاني است و تنها بخش مربوط را مي آوريم:
فلم تزل [الامامة] في ذريّته، يرثها بعض عن بعض قرناً فقرناً حتّي ورّثها الله تعالي النّبيّ صلي الله عليه و آله. فقال جلّ و تعالي: «إنّ أولي الناس بإبراهيم لَلَّذينَ اتَّبعَوهُ وَهذا النَّبي والَّذينَ آمَنوا والله ولي المؤمنين» ( الکافي، ج 1، ص 200، ح 1)؛ فكانت له خاصّة فقلّدها صلي الله عليه و آله عليّا عليه السلام بأمر الله تعالي علي رسم ما فرض الله، فصارت في ذريّته الاصفياء الّذين آتاهم الله العلم و الايمان، بقوله تعالي: «قال الَّذينَ أوتُوا العِلمَ والايمان كم لبثتم في كتابِ الله إلي يَومِ البَعثِ» (سوره آل عمران، آيه 68)؛ فهي في ولد علي عليه السلام خاصّةً الي يوم القيامة، اذ لا نبي بعد محمّد صلي الله عليه و آله. فمن أين يختار هولاء الجهّال؟! انّ الامامة هي منزلة الانبياء وارث الاوصياء، إنّ الامامة خلافة الله و خلافة الرسول صلي الله عليه و آله و مقام امير المؤمنين عليه السلام و ميراث الحسن و الحسين عليهما السلام؛
امامت در ذريّه او، نسل به نسل به ارث رسيد تا خداوند متعال آن را به پيامبر صلي الله عليه و آله رساند و فرمود: «نزديك‌ترين مردم به حضرت ابراهيم، پيروان او و اين پيامبر و مؤمنان هستند، و خداوند سرپرست مؤمنان است». و اين تنها براي او بود كه آن را به فرمان خدا و آن